Sinds haar besmetting is de longcovidpatiënte minder vitaal. “Daarvoor dacht ik niet aan mijn energie.” Naast haar opleiding, vulde Melanie haar tijd voorheen met make-uppen. “Nikkie Tutorials is mijn grote voorbeeld.” Haar hobby staat nu op een lager pitje.

Een deel van de mensen houdt na een besmetting met het coronavirus langdurig klachten. Dat wordt Long covid genoemd. Deze klachten kunnen tot enkele weken, maar soms meerdere maanden na een infectie aanhouden.

Melanie heeft nog veel last van vermoeidheid, concentratieproblemen, haaruitval en spier-, reuk- en smaakverlies. “Verder heb ik het snel koud.” Ze trekt de mouwen van haar tijgerprinttrui wat verder omhoog.

Haar docenten hadden weinig begrip voor haar situatie. “Ze appten me: ‘goh, je kan toch een kwartiertje naar school komen?’” Vanwege haar klachten, stopte ze na een maand al met Verzorgende IG op het Curio in Roosendaal.

Melanie is overigens niet de enige longcovidpatiënt die niet meer naar school of werk gaat. Uit onderzoek van het RIVM blijkt dat zeven op de tien volwassenen met longcovid niet of minder werkt. Ruim de helft van de minderjarigen met longcovid gaat niet of minder naar school.

Inmiddels volgt Melanie logopedie en ergo-, fysio- en psychosomatische therapie. Ze vult haar dagen met oefeningen die ze meekrijgt. Met een rollator loopt ze af en toe een blokje om. Ze schaamt zich daarvoor. “Buren vragen wat er aan de hand is. Het is even slikken om dat uit te leggen.”

Familie en vrienden dachten in het begin nog dat Melanie zich er wel doorheen zou slaan, omdat ze jong is. “Het raakt je als iemand uit je eigen bubbel dat zegt. Maar als ze me zagen, zagen ze me echt inkakken.”

Haar omgeving heeft inmiddels wel begrip voor haar longcovidsituatie, in tegenstelling tot haar voormalige huisarts. Die vond dat ze, als jonge meid, gewoon een stukje kon gaan fietsen. “Stel je niet zo aan en doe het maar gewoon.”

Longcovid wordt zwaar onderschat, merkt Melanie. Het onbegrip doet haar pijn. “Er moet meer aandacht voor zijn.” Ze hoopt daarom dat er, vanwege haar autisme, een laagdrempelige praatgroep wordt georganiseerd in buurthuizen. “Menselijk contact vind ik erg belangrijk. In een Facebookgroep durf ik geen vragen te stellen.”

Ze hoopt dat ze deze tijd snel achter zich kan laten. “Maar het is lastig te zeggen of ik ooit weer de oude word. Ik zie het somber in, maar probeer de moed erin te houden.”