Het jaar 2021 was bepaald geen rampjaar voor de trotse medewerker van het DAF Museum. Sterker nog: hij vond de liefde. Een rouwadvertentie in de krant leidde tot contact met de zus van zijn toenmalige baas. Arno vertelt: "Schoorvoetend heb ik Betsie opgebeld, want eerst durfde ik niet. Maar ze was het, en ze was niks veranderd."

Het is begin jaren zestig als Arno een baantje krijgt op de melkkar, een tractor die melkbussen van en naar de zuivelfabriek in Sint-Oedenrode rijdt. Zijn oog valt op het kleine zusje van zijn baas Bert, het meisje dat soms een handje helpt bij het afkoppelen van de aanhanger. Arno is diep onder de indruk. Maar Bert wil niks weten van het geflirt met zijn zus. Ze had bovendien al verkering. Niet lang daarna slaat het noodlot toe en komt Bert om bij een dramatisch ongeluk, wat ook het einde betekent van het contact tussen Betsie en Arno.

Tot Naethuys begin dit jaar haar naam ziet staan bij de nabestaanden van de rouwadvertentie van haar overleden man. Er is inmiddels 63 jaar verstreken. Toch pakt hij de telefoon en belt hij haar op. Van de gesprekken komt een echte afspraak, en inmiddels rijdt Arno bijna dagelijks vanuit Eindhoven naar Son en Breugel, waar Betsie in een ruim en vrijstaand huis woont.

Lachen doen ze veel samen. En koffiedrinken. Het leven is leuker als je niet alleen bent, vinden ze allebei. Voor Arno kunnen de feestdagen niet meer stuk. "Ik woon op best een leuke plek in Eindhoven. Maar dat we samen zijn, Betsie en ik, daar ben ik echt wel heel content mee. Zo kun je ook oud worden, toch?"