Nandi won 'Op zoek naar Maria' maar kon er amper van genieten
Iedereen die Nandi een beetje kent, weet hoe onbegrensd optimistisch ze is. Toen ze Op zoek naar Maria won, spatte ze nog nét niet uit elkaar van enthousiasme. Maar nu staat er zelfs in haar ogen teleurstelling te lezen. “Toen die lockdown weer kwam, was ik echt in staat om met dingen te gaan gooien.”
We spreken elkaar in de Mainstage, het grote tijdelijke theater bij de Brabanthallen in Den Bosch. Hier schitterde Nandi in oktober twee weken lang iedere avond voor 1300 mensen.
“We hadden écht gehoopt na een jaar wel verder te zijn dan dit.”
Ergens had Nandi er wel rekening mee gehouden: “Met het vallen van het blad, de komst van de winter en het oplopen van de besmettingen, houd je er rekening mee dat er weer meer maatregelen komen. Maar we hadden echt gehoopt na een jaar wel verder te zijn dan dit. De culturele sector heeft een énorme klap te verduren gekregen afgelopen jaar en wordt nu weer keihard geraakt.”
De contrasten zijn enorm voor Nandi: “Het is heel onwerkelijk. Want een voorstelling spelen geeft enorm veel adrenaline. Niet alleen op het podium, ook backstage en de mensen in de zaal komen met energie naar buiten. En daar wordt, páts, de stekker uit getrokken.”
"Ik ben heel kritisch op mezelf."
Het jaar begon voor Nandi met het ene hoogtepunt na het ander. Vanaf het begin van Op zoek naar Maria hoorde ze bij de favorieten. En in april werd ze tot winnares gekroond. En dat is nog steeds onwerkelijk: “Ik moet het af en toe terugzien om te beseffen dat het echt is gebeurd.”
Een auditie doen, live op tv, voor anderhalf miljoen kijkers, het was een enorm avontuur: “Ik ben niet gauw trots op iets wat ik heb gedaan. Ik ben heel kritisch op mezelf, zie altijd honderd dingen die ik anders had kunnen doen. Maar hier heb ik mijn instinct gevolgd en ik ben ervoor gegaan. Als ik dit terugzie, denk ik: je hebt dat toch maar mooi gedurfd.”
“Toen we voor het eerst met elkaar het script doornamen, hebben we de helft van de tijd zitten brullen.”
Nandi werd Maria in The Sound of Music. Toch werd het nog wel, door corona, een voorstelling met de handrem erop: er mocht maar een derde van het mogelijke publiek in de zaal. Maar dat mocht de pret niet drukken.
“Iedereen was zó blij. Anderhalf jaar mochten we ons werk niet uitvoeren. Dat is niet gezond voor een mens. Dus toen we weer bij elkaar kwamen en we konden samen zingen… Ongelofelijk wat dat met mensen doet. Toen we voor het eerst met elkaar het script doornamen, hebben we de helft van de tijd zitten brullen. Gewoon omdat het iets wakker maakte in ons. En dat merken we ook in de zaal.”
“Mogen de maatregelen maar werken."
Toch ging in november de stekker er dus weer uit. En wanneer Nandi weer het toneel op mag? Niemand die het nog weet. Bovendien: áls ze weer terug mag, is dat nog knap ingewikkeld: “The Sound of Music is een tourproductie. We gaan van theater naar theater. Dan is het logistiek lastig dingen in te halen.”
Ze zwijgt even, kijkt voor zich uit, de lege zaal in: “Mogen de maatregelen maar werken. Dat de druk op de zorg afneemt en dat we daarna weer kunnen maken wat we willen maken en daar mensen een fijne avond mee geven.”
En dan, met haar gebruikelijke enthousiasme: “Ik hoop het echt. Oooh, we hebben hier zo hard voor gewerkt”, ze klapt in haar handen: “Ik hoop het.”