Donderdagmorgen, iets na zeven uur. Anneke staat voor de deur bij een 84-jarige cliënt om hem uit bed te helpen. Hij woont nog altijd zelfstandig in Helmond, maar heeft wel hulp nodig bij de dagelijkse dingen.

Samen gaan ze richting de douche, waar Anneke hem wast en scheert. Daarna helpt ze hem bij het aankleden, smeert een boterham, legt zijn medicijnen klaar en neemt dan afscheid. Op naar de negen andere ouderen die deze ochtend op haar rekenen.

Anneke werkt sinds drie jaar in de thuiszorg. "Mijn ochtenddienst duurt tot elf uur", vertelt ze. "Tien mensen verzorgen in vier uur tijd, het is aanpoten. Vervolgens ga ik naar huis, om aan het eind van de middag opnieuw in de auto te stappen voor de avonddienst tot elf uur. Zo gaat dat meerdere keren per week."

Niet alleen lichamelijk is het zwaar, ook geestelijk knelt het. Thuiszorgmedewerkers kampen met klachten door de hoge werkdruk. Al jaren is er sprake van personeelstekorten, maar door de coronacrisis staat de sector onder nog grotere druk.

"Veel collega's zitten thuis omdat ze oververmoeid zijn, rugklachten hebben of in quarantaine moeten", stelt Anneke. "Daardoor wordt er regelmatig een beroep op je gedaan om bij te springen. En je zegt niet zomaar nee, want de loyaliteit naar je collega's en de ouderen is groot."

"Ik heb een zorghart. En het kan niet zo zijn dat iemand tevergeefs op je zit te wachten om een wond te verzorgen of steunkousen aan te trekken", vervolgt ze. "Maar 't gebeurt wel, ook al werk je soms zestien dagen aan één stuk door. We kunnen niet de zorg leveren die we willen met de mensen die beschikbaar zijn."

Ze spreekt over een wankel koord waar zij en haar collega's op balanceren. "Aan de ene kant voelen we een grote verantwoordelijkheid naar de mensen die we helpen, maar aan de andere kant moeten we onze eigen grenzen bewaken, anders zitten we dadelijk zelf ook thuis."

Cynthia (52), een vriendin van Anneke, werkt ook in de zorg en herkent de problemen. "Sommige collega's vallen uit door corona en herstellen daarna niet helemaal, waardoor ze niet meer op hun oude niveau kunnen werken. Dan zet je zelf ook weer een stapje extra om hen te ontlasten. Je loopt jezelf eigenlijk continu voorbij."

In de tweede lockdown werd de grond helemaal onder haar weggeslagen. "Ik was alleen nog maar aan het lopen voor een ander. Dan vergeet je dat je zelf ook moet herstellen, dat je moet slapen en dat je met één dag vrij niet loskomt van je werk." Zelf kwam ze ook enige tijd met burn-outklachten thuis te zitten.

Cynthia doet een dringend beroep op de familie van de patiënten om te helpen. "Het is lastig, merken we, want veel mensen hebben geen tijd of ze wonen te ver weg. Maar die hulp is de komende tien, vijftien jaar hard nodig."

"Wij zullen ons werk echt anders moeten gaan indelen om het werkbaar te houden", aldus Anneke. Maar hoe? Ik heb geen idee."

* Anneke en Cynthia wilden om privacy-redenen niet met hun echte naam worden genoemd.