Het is een jongensdroom voor Tom en Jonathan, die beiden als kleine jongetjes fan werden van dinosaurussen. Die fascinatie is nooit verdwenen. Dat ze nu een ‘eigen’ dinosaurus ontdekten tovert dan ook een grote glimlach op hun gezichten.

Een voorzichtig staaltje trots, maar juichen doen ze nog niet. Eerst moeten experts de bevindingen van Tom nog bevestigen. Hij bekeek alle details op de botten. Bijvoorbeeld de hoek waarin schotjes staan of de plaats van gaten. Die bevindingen voerde hij in een computerprogramma dat het vergelijkt met de botten van al bekende soorten. “Deze had een bepaalde combinatie die uniek is voor deze familie”, legt van der Linden uit.

Met die conclusie ging hij naar curator Jonathan, die het team aanstuurt. “Alle eigenschappen die hij als afwijkend beoordeelde zijn we langsgegaan. Dat was een gigantische klus, maar we kwamen tot dezelfde conclusie.” Toch spreken de twee heren nog steeds van ‘waarschijnlijk’. Ze gaan nu met dino-experts een wetenschappelijke publicatie schrijven. Als die goedgekeurd en dus gepubliceerd wordt, mag de champagne pas open.

Als het museum in maart weer open mag, kan het publiek het skelet bewonderen. Dat is niet alleen te danken aan Tom en Jonathan, maar vooral ook aan een grote groep vrijwilligers. “Om het skelet te prepareren hadden we zo’n 30.000 uur nodig”, legt Wallaard uit. Het skelet kwam verpakt in gips aan bij het museum. “In ons laboratorium halen ze het gips eraf met heel fijn gereedschap. Met een grote wervel zijn we misschien wel een maand bezig.”

De brabosaurus, of misschien wel de koekwaus-saurus. Wie een nieuwe dino ontdekt mag hem een naam geven. Die hebben Tom en Jonathan al bedacht, maar verklappen doen ze nog niet. Dan zou de naam niet meer geldig zijn. “Je kijkt bijvoorbeeld naar waar hij gevonden is, of iets dat ermee gebeurd is”, legt Jonathan uit. “Deze is verbrand geweest, dus daar kunnen we eventueel iets mee doen.”