Jip groeide op in Asten en woonde daar tot ze in Maastricht ging studeren. Na twee jaar kreeg ze plots last van epileptische aanvallen en ging ze naar het ziekenhuis. Na onderzoeken hadden de dokters slecht nieuws: in haar hoofd zat een tumor. Die groeide daar waarschijnlijk al jaren, al had ze nooit eerder iets gevoeld.

De artsen zeiden dat Jip nog vijf tot vijftien jaar verder kan leven, maar uiteindelijk wordt die tumor haar dood. Na die mededeling belandde Jip in een flinke depressie. "Alles wat ik dacht te hebben voelde zinloos. Ik ontwikkelde ook een eetstoornis waardoor ik nog zieker werd. Zolang ik me maar focuste op eten, onderdrukte ik al die andere pijnlijke gedachtes." Uiteindelijk wist Jip zichzelf op te peppen en vond ze geestelijke rust.

Ze liet Nederland achter zich en reisde de hele wereld over. In India ontmoette ze Max, de liefde van haar leven en ze trokken samen verder. Onverwacht raakte ze zwanger van een dochter. “Ik had nooit bedacht dat ik nog kinderen zou krijgen’’, vertelt Jip. “Want wie wordt er nou zwanger als je weet dat je doodgaat? Maar ik ben uiteindelijk vol voor mijn kind gegaan. Ik wil niet alleen maar leven vanuit angst. Als ik de hele tijd zou denken: ik ga snel dood, dan gebeurt dat misschien ook."

Ze ging met haar gezin in Eindhoven wonen, zodat ze in het Catharina Ziekenhuis een speciale behandeling kon volgen. Dat heeft nu geen zin meer, ze is uitbehandeld. Chemo is het enige wat ze kan proberen, bestraling krijgt ze niet meer. “Dat maakt gewoon te veel kapot. Toen ik bestraald werd, had ik superveel klachten. Ik had wel tien epileptische aanvallen op een dag, zo kan je niet leven.’’

Jip woont nu met haar gezinnetje op een oude woonboot in Amsterdam. “Je kan het beter een zinkend schip noemen, want het stelt niet veel voor. We kamperen zo goed als op het water." Met haar gezondheid gaat het goed. “De tumor is stabiel. Ik heb mijn laatste behandeling gehad in augustus en heb wel regelmatig scans in het ziekenhuis om te checken hoe het ervoor staat", vertelt ze. “Mijn man werkt en nu de scholen dicht zijn, zorg ik fulltime voor onze dochter.”

Twee jaar lang werd Jip gevolgd door het team van het programma Over Mijn Lijk. Samen met vijf andere ongeneeslijk zieke jongeren deed ze mee. “Ik heb alles al mogen zien", vertelt ze. “Maar ik ga vanavond weer kijken. Ik heb geen tv dus ik moet dat nog wel even regelen.”

De deelnemers hebben steun aan elkaar en hebben een Whatsappgroep waarin ze tips uitwisselen. Door corona duurde het even voordat ze elkaar konden ontmoeten. Dat was heel bijzonder, volgens Jip. Helaas kon niet iedereen erbij zijn. Kiki (16) en Patrick (31), die ook te zien zijn in het programma, waren toen al overleden. “Het was heel emotioneel om elkaar te zien. We hebben met zijn allen staan huilen. Kiki’s ouders waren er ook bij en ik heb ze geknuffeld.”

Woensdagavond is de eerste aflevering van Over Mijn Lijk te zien op NPO1. Jip vindt het niet spannend: "Ik weet gewoon dat alles wat je van ons gaat zien écht is. Zoals we daar doen, zo zijn we ook."

In de video hieronder zie je hoe Jip zich een jaar geleden voorstelde toen bekend werd dat ze deelnam aan Over Mijn Lijk: