Daniëlle groeide op in een keurig gezin. Hardwerkende ouders met een eigen bedrijf, een mooi huis, veel luxe spullen. Maar het betekende ook in de pas lopen en leven volgens de gebaande paden. "Een opvallend uiterlijk, dat kon niet. Tattoos waren helemaal fout. Wat zouden de buren wel niet zeggen?"

“Op school had ik in mijn kluisje andere kleding en make-up liggen", vertelt ze. "Zwart, stoer. Als ik aan het eind van de dag werd opgehaald, kleedde ik me om en transformeerde ik weer tot het brave meisje.”

Haar eerste tatoeage liet ze zetten toen ze 17 was, stiekem, zonder dat iemand het wist. "Twee engeltjes op m'n rug waren het. Truitje eroverheen en niemand die het zag. Totdat ik me een keer bukte en mijn moeder zei: wat heb jij daar nou?”

Deze eerste tattoo maakte iets bij haar los. “Het voelde verslavend goed. Toen ze bezig waren met die naald wilde ik meteen nog een afspraak inplannen.”

“Vooral in het begin was het heel lastig om hieraan toe te geven", erkent ze. "Als kind leer je om naar je ouders te luisteren, maar tegelijkertijd knaagde het omdat ik niet kon zijn wie ik wilde. Dat maakte dat ik me ongelukkig voelde.”

Kort na de geboorte van haar eerste kind kwam het omslagpunt. “Ik had allemaal dure kleding gekocht voor die kleine, toen ik opeens besefte: wat maakt het uit wat de buitenwereld ziet? Je moet gewoon jezelf zijn.”

De paar tattoos die ze had, werden er meer en meer. Tot grote afkeuring van haar vader en moeder. “Zeven jaar geleden vertelden ze me dat ze geen contact meer wilden. Als je haar normaal is, je piercings weg en je tattoos weggelaserd dan ben je weer welkom, kreeg ik te horen.”

Emotioneel zegt ze: “Ik heb heel lang in een zoektocht gezeten. Is er iets mis met mij? Heb ik iets? Ik heb echt de gekste dingen gedacht. Maar ik ben gelukkig hoe ik nu ben. Ik zou nooit gelukkig kunnen zijn op de manier van mijn ouders. Dat voelt als een act opzetten.”

Ook haar kinderen van 5 en 7 merken dat mama 'anders' is. Dat werd pijnlijk duidelijk toen haar zoontje jarig was. “We hadden een kinderfeestje georganiseerd bij een speelpaleis, allemaal klasgenootjes uitgenodigd. Daar stonden we, te wachten met ballonnen en taart, maar niemand kwam opdagen."

Ze huilt, haar stem breekt: "Dat kun je niet uitleggen aan een kind. Mijn zoontje zei daarna ‘Ik weet waar het aan ligt, mama, maar dat maakt niet uit. Want ik heb jou’.”

Ook vriendinnen raakte ze langzamerhand kwijt. "Als ik op straat loop, of ik wandel door de Efteling, dan krijg ik zoveel negativiteit naar m'n hoofd geslingerd. Gefluister, afkeurende blikken. In een warenhuis loopt de bewaking meteen achter me aan, omdat ze denken dat ik iets ga stelen. Voor vriendinnen is dat ook niet leuk."

Haar leventje is klein. Kerstmis viert ze niet meer, dat is te pijnlijk. "Mijn vriend en mijn kinderen betekenen alles voor mij. Dat is ook het enige wat ik heb.”