Het is de diepgewortelde schaamte die haar nog steeds overvalt. Hoe hééft ze het kunnen laten gebeuren? Ze snapt het nog steeds niet. Het was haar dochter die appte, of althans: dat dacht ze.

Haar dochter, die ze blind vertrouwt, had haar telefoon in een emmer sop laten kukelen en dus had ze even een nieuwe. Maar er moesten wel rekeningen worden betaald. Of Sara haar daar even bij kon helpen. Ze twijfelde geen moment, want er stond een trouwerij gepland, dus dat er rekeningen betaald moesten worden was best logisch. Toch?

Haar man keek tv, zij deed een spelletje op haar telefoon. Geen moment dacht ze eraan om ook haar man in te lichten. Haar dochter had even hulp nodig, dus dat regelde ze. Niks meer en niks minder. Een rekening en nog een tweede. Fikse bedragen. Daar vroeg ze nog wél even naar. "Maar ik vond het ook niet mijn zaak om precies te weten wat ze moest betalen", zegt Sara. Ze checkte wel de naam van degene waar het geld naartoe ging. "Klopt dat wel?", vroeg ze haar dochter. Het antwoord was ja. En toen kwam er ook nog een derde rekening.

Het gesprek begon gewoon gezellig. Dat is wat Sara verbaast. "Ze schreef als mijn dochter, stelde vragen als mijn dochter. Anders was er natuurlijk wel een belletje gaan rinkelen." Wel vroeg Sara nog of dat geld echt op dit moment moest worden overgemaakt. Het antwoord was ja, want dat had haar dochter beloofd. Ook weer typisch haar dochter. "Ik ben er gewoon met beide voeten ingetrapt", zucht Sara. 3000 euro wist die crimineel zo af te troggelen.

Pas toen haar man naar buiten liep, en ze even uit haar 'appbubbel' werd gehaald, bekroop haar een onbestemd gevoel. "Toen heb ik mijn dochter gebeld en ging haar telefoon gewoon over. Toen sloeg de totale paniek toe." In die blinde paniek belde ze haar dochter en schoonzoon en werd het in één klap weer helder in haar hoofd. "Ik heb de bank gebeld, de politie gebeld. Ik kreeg overal het deksel op mijn neus."

Haar eigen bank zei dat ze de bank moest bellen waar het geld was gestort: de Bunq Bank. "Die bank is heel makkelijk met het uitgeven van rekeningen, maar bereikbaar zijn ze niet. Ik heb daar uiteindelijk zélf een rekening geopend zodat ik eindelijk iemand aan de telefoon kreeg." Niemand wilde iets voor Sara doen. Het verhaal: je hebt het zelf overgemaakt. Eigen schuld, dikke bult.

Ze doet wel meteen aangifte en bewaart alles wat er te bewaren valt. "Je wilt handelen. Ik heb die nacht niet geslapen, alleen maar gedacht: wat kan ik nog meer doen?"

En dan komt de schaamte. De schaamte die niet meer weggaat. "Hoe kon ik dit doen? Maar ook mijn man zei dat: 'Hoe kon je dit doen?' Niemand snapt het. 'Hoe kon je zo dom zijn?', zeggen ze dan. En dat is precies hoe je je voelt. Dom." Ze vertelt het dan ook alleen maar aan haar familie. Verder weet niemand er iets van. Ze durft het gewoon niet, uit schaamte.

Nu vertelt ze er wel over. Om te voorkomen dat het anderen overkomt. Dat het écht niet zo is dat dit jou nooit gaat gebeuren. Want dat kan dus wél. "Zeg nooit nooit." En de gouden tip: "Altijd bellen met degene die iets van je vraagt. Niet alles via WhatsApp. Had ik dat ook maar gewoon gedaan, mijn dochter gebeld. Dan was dit niet gebeurd." Maar die schaamte, die gaat nooit meer weg. "Het doet iets met je eigenwaarde."

Haar vasthoudendheid heeft uiteindelijk wel geholpen. De politie heeft de man opgepakt die de 3000 euro van Sara op zijn rekening gestort heeft gekregen. Hij was een zogenoemde 'geldezel'. Dat zijn mensen die hun bankrekening beschikbaar stellen aan criminelen om zo geld te kunnen doorsluizen. Zelf krijgen de geldezels daar weer een vergoeding voor. De geldezel van Sara stond vrijdagochtend voor de politierechter in Den Bosch.

* Sara is niet haar echte naam. Die is wel bekend bij de redactie.

LEES OOK: Deze Tilburgse was een geldezel en nu moet ze op de blaren zitten