Met tranen in haar ogen blikt Kitty terug op de dag dat ze het vreselijke nieuws te horen kreeg. “Ik dacht meteen aan mijn kinderen. Je wilt niet dat zij verdriet hebben om hun zieke moeder.” Ze kijkt naar foto’s van haar zoons Thomas (19) en Matthijs (21). “Ik wil niet ziek zijn, het is nog niet klaar."

Kitty dacht meteen aan wat ze allemaal zou moeten missen. “Ook al zijn ze wat ouder, mijn zoons blijven toch mijn kleine jongens. Ze hebben nog geen vriendinnen.” Na een stilte zegt ze lachend: “Die meiden hebben de ogen in de zak zitten, die jongens zijn toch zo leuk. Daar wil ik allemaal nog bij zijn. Ik wil nog oma worden.”

Begin november ging Kitty naar de huisarts voor iets heel anders: een verkoudheid. Ze wilde daar wat medicijnen voor hebben, omdat ze er flink last van had. En ze zou dan gelijk even naar dat knobbeltje laten kijken, wat er al even zat. “Het is waarschijnlijk toch niks”, dacht ze nog. Het bleek dus borstkanker te zijn. “Mijn wereld stond op z'n kop.”

Juist doordat corona afgelopen november weer in opmars was, leefde Kitty continu in onzekerheid. Ze moest geopereerd worden in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. “Ik was heel bang dat ik corona zou krijgen en dat de operatie niet door kon gaan. Of dat de operatie werd uitgesteld door coronadrukte.” En dus vermeed ze contacten. Zelfs haar oudste zoon, die in Maastricht op kamers zit, had ze liever even niet over de vloer.

Voor haar werk gaat Kitty op bezoek bij ouderen, zodat die zelfstandig kunnen blijven wonen. Voor de afleiding wilde ze het nog volhouden, maar het ging echt niet meer. Het zorgde voor zoveel onzekerheid dat ze tijdelijk moest stoppen. “Dan hoorde je dat de man van een collega corona had. Daar werd ik zo gestrest van.”

Op 10 december werd ze geopereerd. Ze kreeg een week eerder dan gepland een borstsparende operatie. Het ging goed. Van tevoren dacht Kitty: haal dat ding er maar af, ik heb hem toch niet meer nodig. Toch is ze nu heel blij dat ze haar beide borsten nog heeft.

Vijftien bestralingen volgden, maar het gaat weer goed met haar. Ze moet de komende vijf jaar nog een hormoonkuur volgen, maar daar blijft als het goed is bij. “Het blijft spannend.”

Woensdagmiddag was haar laatste bestraling. Voor de poort van het ziekenhuis glimlacht ze: “Echt een opluchting. Ik kan weer leuke dingen gaan doen. Het voelt als vrijheid.”

LEES OOK:

Maud had kanker en beseft nu pas hoe heftig dat voor haar dochter moet zijn

Kickbokser Robbie Hageman door kanker nooit meer de ring in: 'Het is klaar'