Vader Louis, al 38 jaar kapper, is er heel duidelijk over: hij heeft ábsoluut geen druk gelegd op zijn zoon: “Ik heb hem zelfs aangemoedigd andere dingen te gaan doen.” Dat klopt, beaamt junior: “Ik heb stage gelopen bij een vriend van m’n vader die hovenier is. Ik vond het wel leuk, maar ik miste het contact met mensen.”

Vader: “Hij vroeg me op een gegeven moment: wíl je eigenlijk wel dat ik het kappersvak ga doen? Maar ik wilde echt dat het zijn eigen keuze was. Want als het een beetje tegenzit, krijg ik de schuld en zegt ie: het moest van jou.”

Zoon Louis zucht. Hij voelt wel druk, zegt hij: “Het is echt een grote uitdaging. Maar hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze de vierde generatie zijn, allemaal hetzelfde beroep, in een familiezaak, 92 jaar lang? En dan ook nog in een kapsalon. Die gaan nooit zo lang mee: na één generatie worden ze meestal weer verkocht."

"En dan hebben we ook nog eens allemaal dezelfde naam. Dat is gewoon hartstikke tof. Als ik deze geschiedenis niet had gehad, had ik niet geweten wat ik had moeten doen.”

Prominent in de zaak, tegenover een Kruikenzeiker-beeld van een meter hoog, kijkt de familiegeschiedenis op de huidige generatie neer. Een oude foto, een beeld uit andere tijden. 1929, toen overgrootvader Louis met echtgenote Jeanne begon met een salon. In 1961 nam opa Louis de zaak over. Opa overwintert tegenwoordig in Spanje, maar zijn kleinzoon beeldbelt af en toe: “Tis hier goed jong, hartstikke mooi weer!” roept opa. En ja, uiteraard is ie hartstikke trots.

En dat is vader vanzelfsprekend ook: “Ik hoop dat hij het vak leuk gaat vinden en dat hij het net zo lang mag doen als de rest van de familie.” Van een afstand kijkt de zoon met bewondering naar de routine van zijn vader: “Het ziet er allemaal zo makkelijk uit. Totdat je het zelf gaat doen. Maar ik word beter dan mijn vader. Dat is tenminste wel de bedoeling.”