Hij wordt emotioneel als hij over de moeilijke situatie in Oekraïne praat. Sinds 1992 is Spijkers vaak in het Oost-Europese land geweest. "In Oost-Oekraïne rommelt het al langer, maar we bereiden ons nu echt voor op het ergste."

Spijkers startte in 1992 met hulp bieden aan kinderen in het oncologisch kinderziekenhuis in het plaatsje Lviv. "Dat was destijds het 'Tsjernobyl-ziekenhuis', waar kinderen lagen die slachtoffer waren van de kernramp." De stichting knapte het gebouw op en zorgde bijvoorbeeld voor nieuwe bedden, maar bood ook kennis en kunde.

Zo regelde Spijkers met zijn stichting dat artsen en verpleegkundigen uit het Oekraïense ziekenhuis, stage mochten lopen in het TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. Via het kinderziekenhuis startte Spijkers ook andere projecten. "Ik zag er veel weeskinderen, dus ging ik naar een weeshuis om hulp te bieden. Toen ik een doof kind zag, legde ik contact met een doveninstituut om daar te helpen."

Tegenwoordig ligt veel verantwoordelijkheid bij de mensen die hij door de jaren heen ontmoet heeft in Oekraïne. "Ik heb veel mensen ontmoet door de jaren. En heb ook pleegkinderen In Oekraïne, die ik ondersteund heb toen ze opgroeiden", vertelt Spijkers. "Die helpen nu mee bij projecten van de stichting."

Zelf gaat hij nog één keer per jaar naar Oekraïne. Het meeste regelt hij nu vanuit Nederland. Via Skype en telefoon houdt hij contact. "Ik heb heel veel gesprekken over wat ze hard nodig hebben en hoe we hen daar kunnen helpen."

Met de stichting steunt Spijkers ook een aantal gezinnen met een gehandicapt kind. Om hen maakt de Tilburger zich misschien wel het meest zorgen deze dagen. "Als gezinnen weg moeten vluchten uit Oost-Oekraïne, wordt dat een probleem. Een gehandicapt kind kan je niet zo transporteren."

De stichting heeft drie ambulances. "Maar met drie ambulances kunnen we niet in één keer 27 kinderen vervoeren." Hij is bang voor wat gaat komen. "Ik ben niet bang dat Oekraïne in een keer overlopen wordt, maar het hele systeem in het land wordt ontregeld. Voor de meeste gezinnen wordt het daarom echt een ramp als Poetin doorzet."

De gewone man is volgens Spijkers de dupe en dat geeft hem een gevoel van onmacht. "Ik kan er niks tegen doen. Het is in en in triest wat er staat te gebeuren", vertelt hij verdrietig. Het enige wat hij vanuit Nederland kan doen, is zijn ogen en oren open houden voor de hulp die zijn mensen in Oekraïne vragen.

"Ik zou mezelf zwak vinden als ik nu weg zou kijken. Juist nu doe ik er echt wat gas bij." Zo bestelt hij hulpmiddelen in Duitsland om naar Oekraïne te transporteren. Al blijkt ook dat met de laatste ontwikkelingen wellicht niet meer mogelijk. "Er is nu al geen vrachtwagen die daar nog naartoe wil rijden."