Een lange rit. Ruim duizend kilometer reed Bogdan samen met zijn zoons, om zijn schoonzus op te halen. En dezelfde afstand ook weer terug. Het liefst hadden ze nog een passagier meegenomen; de broer van Nadja. Maar mannen moeten in Oekraïne blijven om het land te verdedigen tegen de Russen.

Nadja: “Ik heb twee dierbare mensen, mijn broer en zus. En verder niemand. Die twee mensen zijn voor mij alles. Mijn moeder is in 2019 overleden. Ik wilde mijn familie per se bij me hebben, maar dat is maar deels gelukt. Mijn broer moest achterblijven. Het is ontzettend spannend. Iedere dag gaan de sirenes af en moet hij schuilen in een kelder.”

Haar broer zit in Lviv, in het westen van Oekraïne. Het meest wordt gevochten in de hoofdstad Kiev. “Maar ook in Lviv is het niet veilig. Heel het land wordt gebombardeerd. En het is er ontzettend druk, omdat iedereen uit het hele land naar het westen is gevlucht in een poging het land te ontvluchten. Hij heeft nog voor een paar dagen eten en drinken, maar de supermarkten worden niet bevoorraad,” zegt Nadja emotioneel.

Ze is dolblij dat haar zus, Oksana Lazarenko, er wel is. Die vertelt dat ze eerst in Oekraïne wilde blijven. “Ik werd wakker gemaakt door een vriendin toen de aanval van Rusland begon. Ik heb snel geld gepind en benzine getankt, omdat ik wist dat er snel paniek zou zijn. Maar ik wilde wel blijven."

Maar ze veranderde van gedachten, toen Nadja huilend belde. "Ze deed een smeekbede en vroeg me de grens over te gaan, zodra dat mogelijk was. Ik heb daar mijn vrienden en mijn kat. Mijn hele leven is in Oekraïne. Ik twijfelde, maar hoorde bombardementen en wist dat de situatie niet beter zou worden."

Ze pakte haar kat Buba op en ging. Oksana beseft nog niet helemaal wat er gebeurd is, vertelt Bogdan. “Ze wil eigenlijk over een paar weken weer terug, naar Kiev waar ze werkt. Maar dat is gebombardeerd.”

Het is allemaal onwerkelijk, aldus Nadja. “Mijn hart breekt, ik had nooit oorlog verwacht. En nu is mijn lieve zusje hier, maar mijn broer niet. We hebben via Whatsapp wel iedere dag contact met hem. Ik weet niet hoe lang dit nog duurt en of hij het kan volhouden. Ik maak me ontzettend veel zorgen.”

Alle drie zijn ze blij met de hulp en steun van de Nederlanders. Oksana: “Tijdens de reis zag ik een blauw-geel verlichte brug, in de kleuren van mijn land.” Nadja: “Poetin probeerde Europa uit elkaar te drijven ,maar sinds de oorlog zijn we juist één geworden.”

Ze zou 28 februari eigenlijk zelf naar Oekraïne vliegen. “Voor het eerst sinds de coronacrisis. Ik wilde het graf van mijn moeder bezoeken en mijn broer en zus. Maar het lot heeft bepaald dat ik niet daar ben, maar mijn zus hier.”