De afgelopen dagen waren een achtbaan, vertelt Carlo. "Donderdag ontstond het idee pas om die kant op te rijden met de bus. Vanaf dat moment zijn we volop spullen in gaan zamelen. Pampers, billendoekjes, blikken soep."

En het bleef niet bij die ene bus. "Er kwamen er uiteindelijk nog twee bij. Plus wat extra vrijwilligers, die blijkbaar hetzelfde gevoel hadden als ik. Daarmee zijn we zondag in één ruk naar dat station vol vluchtelingen gereden. Nog nooit heb ik zoveel mensen bij elkaar gezien. Ik wilde op een gegeven moment een stukje live op Facebook laten zien, maar dat heb ik maar snel afgekapt. Ik hield het niet droog."

En inmiddels is Carlo nog steeds aan het bekomen van wat hij gezien heeft. "Het was niet prettig. Het ergste zijn die kleine kinderen, die buiten in de kou staan. We hebben een aantal van hen nog wat knuffels kunnen geven. Als je dan die gezichtjes ziet... Dat is toch heel even genieten."

Naast het afleveren van de hulpgoederen, had Carlo nog een doel: het meenemen van vluchtelingen. Dat bleek in eerste instantie lastiger dan gedacht. "Je wilt niet weten hoe lang het duurde voor ze geloofden dat we geen kwaad in de zin hadden. En telkens als we even stoppen, vragen ze zich meteen af waarom. Er zit zoveel schrik in."

Toch is het uiteindelijk gelukt om negen gevluchte Oekraïners weg te halen uit het gebied. "Zeven daarvan gaan naar Berlijn, de andere twee naar Borger in Nederland. We hadden vooraf al huisvesting voor die mensen geregeld."

Als het aan Carlo ligt, volgen er nog veel meer. "Op 17 maart vertrek ik opnieuw die kant op. Weet je wat het is? Het is op rijafstand, dus als ik dan zo mijn steentje bij kan dragen, doe ik dat heel graag."