Al jaren volgt de 21-jarige Kellan het nieuws in Oekraïne. "Eigenlijk al sinds de ramp met de MH17. Maar toen ik twee weken terug de geluiden hoorde over Russen aan de grens, wist ik het zeker: nu komt er echt ellende. Vervolgens zag ik hoe dapper het volk zich daar verweerde. Daarvan was ik zo onder de indruk, dat ik wilde helpen."

Maar met hulpgoederen naar de grens rijden, vond hij niet genoeg. "Dat gebeurt al massaal en het is ook hard nodig. Alleen we lijken te vergeten dat in Oekraïne zelf ook de voorraden opraken. Zo kwam ik op het idee om richting Lviv te rijden."

Dat plan viel niet meteen goed bij zijn familie. "Ze verklaarden me voor gek. Ze hadden het liefst mijn banden lek gestoken. Pas toen ik uitlegde dat de stad nog relatief veilig is en dat ik niet helemaal met mijn autootje naar de frontlinie rijd, kreeg ik hun goedkeuring."

Dat autootje moest hij trouwens nog wel even op de kop tikken. "Ik hoorde dat er misschien maar weinig van je auto overblijft. Nu heb ik zelf een mooie Mercedes, dus dat leek me niet zo handig. Eerst mikte ik op een busje, maar daarvoor had ik nog te weinig geld ingezameld. Uiteindelijk werd het een oude Citroën met zo'n 400.000 kilometer op de teller."

Oud barrel of niet, Kellan bereikte Lviv zonder grote problemen. Wat hij daar aantrof, voelt nog steeds onwerkelijk. "Alsof je in Parijs rondloopt, zó druk is het nog altijd. Mensen proberen zoveel mogelijk hun normale leven te leiden, maar wel met overal zandzakken en wapens en zonder verkeersborden."

In de stad liep de Brabander meteen tegen een obstakel aan. "Het punt waar ik alle goederen zou afgeven, bleek gesloten. En een nieuwe plek zoeken, was onmogelijk. Je moet je voorstellen dat één MB internet daar twee euro kost. Dus als ik mijn navigatie wilde instellen, stroomden de appjes binnen en was ik zo vijftig euro verder."

Uiteindelijk besloot Kellan terug te rijden richting Polen om daar vluchtelingen in de file langs de grens te helpen. "Totdat ik de militaire grenspost bereikte. Die man riep dat ik maar achteraan de file aan moest sluiten. Jongens, met al die spullen in de auto was dat echt geen optie. Maar toen ik in discussie ging, pakte hij zijn Kalasjnikov even stevig vast. Ruzie maken leek me niet zo handig."

Toch bleek hulp dichtbij. "Ik kwam in contact met een meisje dat goed Engels sprak. Toen ik haar uitlegde dat ik met zoveel spullen vast stond, nam ze me mee naar haar huis. Nadat ik me had opgefrist, stond er al een traditionele maaltijd klaar. Bizar toch? Ik kom daar om te ondersteunen en uiteindelijk helpen zij mij zo."

Die nacht sliep Kellan zelfs bij het gezin. "De volgende dag ben ik pas weer naar Nederland vertrokken en liet ik de spullen daar achter. Met die familie heb ik nog contact. Zij zorgen ervoor dat al die spullen naar de frontlinie worden gebracht."

Een reünie is aanstaande. "Ik hoop volgende week donderdag terug te gaan, dus op dit moment ben ik druk bezig om geld in te zamelen. Aan het front hebben ze nu vooral behoefte aan kogelvrije vesten en nachtkijkers. Dure dingen, dus donaties zijn hard nodig."