Stralend zit Lizanne aan de keukentafel, maar na een paar woorden over haar basisschooltijd begint ze te huilen. “Ik had weinig klik met anderen, zij hadden een heel ander denkniveau. Je voelt je niet normaal en alleen.”

Ook de middelbare school kost haar veel energie. “Ik was heel moe. Ik sliep slecht en ging vaak maar halve dagen.” Ze haalt het eerste en tweede jaar van het vwo wel. "Daarna ben ik te uitgeput om nog naar school te gaan. Ik start drie keer aan het begin van het schooljaar, maar moet telkens al na een paar weken weer stoppen omdat ik het niet aankan."

Bij leeftijdsgenoten vindt ze weinig steun en begrip. “Ik ben heel vaak in tranen uitgebarsten. Anderen snapten niet waar ik mee bezig was.” Haar moeder Tanja vult aan: “Ze is veel vriendinnen kwijtgeraakt.” Ook thuisonderwijs blijkt niet de oplossing. “Ik voelde heel veel druk met toetsen”, verklaart ze.

Waar het precies aan ligt? “Ik weet het niet”, Lizanne slaat al snel dicht. Haar moeder vult aan: “Ze wil alles perfect doen en legt de lat heel hoog.” Ze geeft een voorbeeld van een meerkeuzetoets. “Stel nu de vraag is: is dit groen of geel? Dan zou ze niks aankruisen, omdat het lichtgeel is. Dat stond er niet bij als optie, er zit geen nuance in.” Het vraagt volgens haar moeder om meer kennis op scholen.

Pas anderhalf jaar geleden komt er duidelijkheid: Lizanne is hoogbegaafd en hoogsensitief. “We zijn wel bij twintig artsen geweest”, zo beschrijft haar moeder de zoektocht. Nu wordt ze ondersteund door Spirare, een stichting die zich inzet voor hoogbegaafden. Volgens de stichting zitten 15.000 jongeren in Nederland thuis omdat het onderwijs niet aansluit. "We zien zelfs hoogbegaafden die op het speciaal onderwijs belanden", weet Ben Vriends, van de stichting.

Hoe het nu met haar gaat? “Met ups en downs”, zegt ze eerlijk. Na een flinke periode van rust, wilde ze in mei aan de havo beginnen. “Het boekenpakket was binnen, maar het gaf al zoveel druk”, weet haar moeder. En dus trokken ze de stekker eruit.

Hoe moeilijk Lizanne het ook vindt om erover te praten, ze vindt het belangrijk om haar verhaal te doen en zo andere jongeren te helpen. Juist in de week van de eenzaamheid, die deze week is. “Ik wil dat er meer aandacht voor komt. Voor mij was het een heel lange zoektocht.”

En ook in haar toekomstige baan wil ze anderen gaan helpen. Ze droomt van een baan als basisschooljuf in de onderbouw. Haar ogen beginnen te twinkelen: “Ik geniet ervan om kinderen iets te leren. Dat geeft me zoveel energie.”

Binnenkort begint ze aan een stage op een basisschool om te kijken hoe ze het vindt. En haar worsteling weet ze om te buigen in iets moois. “Ik ga heel goed opletten hoe het met de kinderen gaat. Ook als ze zeggen dat het goed gaat”, zegt ze stralend en trots.