Ze liep al vanaf de zomer met twijfels, of ze nog wel verder wilde met de winkel. Twintig jaar runt ze de zaak als schoondochter van de familie. Zo lang ze er niet over sprak, was het dilemma er niet. Maar toen ze haar gedachten deelde met familie, kwam langzaam het besef dat ze wilde stoppen.

“Koken is enorm hot, we hebben het druk. Je zou zeggen dat er geen aanleiding is om te stoppen. Maar dit jaar word ik vijftig en ik heb me afgevraagd of ik de winkel nog eens tien jaar wil runnen. Het antwoord is nee, ik wil m’n energie beter verdelen.”

In 1904 begonnen Piet van den Hurk en Marie Moeskops de zaak aan de Dijk in Eersel. Een smederij met een oppervlakte van dertig vierkante meter waar ze ook de eerste fietsen verkochten.

Vlak na de oorlog namen zoon Frans en zijn vrouw de zaak over, zij breidden het assortiment uit met huishoudelijke artikelen en witgoed. De volgende generatie, Mieke en Lambert, maakten van de winkel een soort ‘mini-Praxis’, in combinatie met huishoudelijke artikelen. Irma toverde het op haar beurt om tot de huidige kookwinkel, met een oppervlakte van 250 vierkante meter.

Ze lepelt na al die jaren anekdotes op. Want de verkoop van die eerste wasmachine is er eentje voor in de boeken. “Klanten werden uitgenodigd en mochten in een kringetje om de wasmachine zitten, om er met z’n allen naar te kijken,” vertelt Irma.

Kopen op krediet? Dat kon kosteloos. Afrekenen gebeurde in de winkel onder het genot van een borrel en een goeie sigaar. Maar ook de verkoop van fietsen was in die tijd uniek. “Daar kreeg je van Piet ook fietsles bij, want in die tijd was fietsen nog niet ingeburgerd.”

Afgelopen maand maakte ze haar vertrek bekend. Voor haar en haar schoonfamilie betekent dat een einde aan een lange historie. “Ze schrokken van mijn keuze en moesten aan het idee wennen. Maar ze zien ook hoe hard het werken is, dus ze begrijpen het wel.”

Bovendien is haar keuze niet alleen gestoeld op wat ze zelf nog wil bereiken. Het afgelopen jaar hakte er behoorlijk in. Dochter Anne emigreerde naar Australië en zoon Stef kreeg in een jaar tijd twee zware ongelukken.

“We mogen blij zijn dat hij er nog is, hij is door het oog van de naald gekropen. Ook het afscheid van onze dochter die nu aan de andere kant van de wereld woont, is een emotioneel proces. Ik wil tijd en ruimte hebben om haar op te zoeken.”

Nu het hoge woord eruit is, krijgt Irma veel positieve reacties. “Het is heel gaaf om te zien hoeveel mensen er in al die jaren betrokken zijn bij onze winkel. Ik noem het hier wel eens een dorpscafé, maar dat is echt zo.”

Vanaf 2023 valt het doek definitief, ze hoopt op een overnamekandidaat. Wat ze zelf gaat doen, weet ze nog niet: “Daar is nog geen ruimte voor in m’n hoofd. Eerst maar eens afreizen naar de andere kant van de wereld, voordat ik in iets anders spring.”