Ontroerd kijkt Natasha rond in de slaapkamer in Geffen waar ze haar eerste nacht in Nederland heeft doorgebracht. Ze wijst naar alle spullen om zich heen, trekt lades open waarin de keurig opgevouwen kleren liggen voor haar twee zoontjes. “Ik ben zo dankbaar voor alles wat deze mensen voor ons doen.”

Aan de muur hangen tekeningen van het gastgezin om de gasten uit Oekraïne welkom te heten. Prominent afgebeeld: de vlaggen van Oekraïne en Nederland, naast elkaar.

Richard en Hanneke Dortmans waren het er snel over eens toen ze gevraagd werden om vluchtelingen op te vangen. De garage die net was omgebouwd tot bar werd een gezellige woonkamer en op de bovenverdieping kwam ruimte voor genoeg bedden voor de vijf gasten.

“De hele inrichting, tot en met een mobiele douchecabine, het is allemaal geschonken”, zegt Richard. “Het hele dorp staat klaar met spullen. Zoveel zelfs dat we soms het een en ander afhouden.”

Met nauwelijks meer dan hun paspoorten vertrokken de zussen en hun kinderen uit Oekraïne. Hun huizen waren beschoten. Plunderende soldaten drongen door de kapotte ramen naar binnen. Het tankstation waar Natasha werkte was door de beschietingen vernield en daarmee hield ook haar werk op. Door haar tranen heen vertelt ze over wat ze achterliet. “Maar ik ben vooral gevlucht om de kinderen een veilig onderkomen te geven”, zegt ze stellig.

Ze wil Nederlands leren en werk vinden en hoopt dat haar kinderen naar school kunnen. Maar vooral wil ze vrede. Dat is haar grootste wens.