Eerder reed Carlo, in het dagelijks leven timmerman, al met drie busjes op en neer. Zaterdag kwamen er nog eens tien aan. Ze zitten vol met vluchtelingen uit Oekraïne die gestrand zijn in Polen.

Carlo vertelt over zijn ervaringen. Zo trof hij op het station in Krakau een groep vluchtelingen die niet mee wilde, omdat ze er van overtuigd waren dat de oorlog over twee weken afgelopen zou zijn. "Die zitten daar in het station en ze willen nergens heen, ze denken dat ze over twee weken weer naar huis kunnen." Maar de gemeente Krakau wil juist dat ze vertrekken, er zijn op dit moment te veel vluchtelingen in de stad.

Bij de vluchtelingen die wel meewilden overheerst volgens Carlo de gelatenheid. "Sommigen laten het maar gewoon gebeuren. Ik zag vrouwen en kinderen die op een plein beduusd om zich heen stonden te kijken. Die stappen in en je kunt ze neerzetten waar je wil, ze vinden alles goed." Dat niet iedereen goede bedoelingen heeft is Carlo wel duidelijk: "Als je ziet wat daar allemaal gebeurt, dat is onmenselijk. Als ik ze ophaal komen ze in ieder geval goed terecht." Voor het uitzoeken van gastgezinnen heeft Carlo contact met de gemeente, die de gezinnen screent.

De vluchtelingen werden zaterdag verwelkomd met broodjes kroket op het gemeentehuis van Boekel. Aan de Oekraïners zelf konden we geen vragen stellen. Het was emotioneel te zwaar voor ze, vertelt Carlo. "Je haalt een hoop trauma's deze kant op. Er zitten kindjes bij. Daar hoef je niet in de buurt van te komen, want ze schreeuwen alles bij elkaar. Ik zag een klein kindje dat lag te huilen in zijn slaap."

En dat gaat Carlo ook niet in de koude kleren zitten. "Ik hou het ook niet altijd droog. Ik hoef nou ook geen woordje te doen, want dan ga ik. Het is heel emotioneel." Ondertussen gaat zijn gewone werk als timmerman gewoon door. "Timmeren doe ik ook nog, al is het wel zwaar. Maar niet zo zwaar als wat deze mensen hebben meegemaakt."