Niek en zijn vriendin Henny vangen acht Oekraïense vluchtelingen op in hun huis in Lithoijen. Eerst maakten ze plaats voor vier mensen, maar al snel kwamen er nog eens vier bij.

Een van hen is de 52-jarige Ruslana Davidenko, tot een paar weken geleden woonde ze in een buitenwijk van Kiev. Bijna twee weken geleden kwam ze met haar dochter en moeder aan in Nederland.

Dagenlang hebben ze met de trein gereisd en zo kwamen ze uiteindelijk in Hannover aan. Daar werd ze door Nederlandse vrijwilligers meegenomen. ‘’We waren echt heel bang en bezorgd over waar we terecht zouden komen en hoe we er ontvangen zouden worden. Maar als snel werd duidelijk dat we op een goede plek zijn terechtgekomen en dat de mensen heel lief zijn.’’

Ruslana laat trots zien waar ze sinds een week woont. "Dit is mijn huis. In Oekraïne is mijn eerste huis natuurlijk, maar dit voelt nu al als mijn tweede thuis." Buiten is Niek aan het werk. "Dit is mijn Nederlandse vader", zegt ze met een glimlach. "Tato, Hollandiya."

Ze zijn echt helemaal geaard in Lithoijen. "Het gaat echt heel goed nu, hier zijn we namelijk veilig", begint Ruslana. "Iedereen is vriendelijk voor ons, dit is gewoon een heel fijne plek. Hier is de lucht blauw, zonder oorlog."

Opgelucht en met een glimlach staat ze ons te woord, maar tegelijkertijd zit achter de lach heel veel verdriet. Ruslana heeft haar man en twee kinderen moeten achterlaten. Elke dag proberen ze even met elkaar te bellen. "Het gaat nu goed met ze maar elke dag is de situatie anders", verzucht ze.

De keuken is voor Ruslana en haar moeder een van de belangrijkste plekken. "Hier maken we het ontbijt, de lunch en het avondeten." Ze willen namelijk niet stilzitten en iets terug doen voor Niek en Henny. "En we willen ze kennis laten maken met de Oekraïense keuken."

Samen met dochter Anya (14) heeft Ruslana een kamer in het huis van Niek en Henny. Anya heeft ondertussen al vriendinnen in het dorp met wie ze gaat skeeleren en paardrijden. Ze communiceren via Google Translate, Engels kunnen maar weinig Oekraïners spreken of verstaan.

Nu ze hun plekje gevonden hebben, wil Ruslana graag aan het werk. ‘’Ik wil niet profiteren en alleen maar stilzitten. En ik hoop dat mijn dochter snel naar school kan.’’

Maar in Nederland blijven wil ze niet. "Ik heb hier al veel over nagedacht, maar ik wil op de eerste dag van de vrede meteen terug naar mijn land. En ik verwacht dat de oorlog snel zal eindigen en dat we dus snel weer naar huis kunnen." Ruslana wil dan haar Nederlandse mama en papa, Henny en Niek, graag bij haar thuis uitnodigen. "En dit blijft ons tweede thuis, voor de vakantie."