Kellan voor de derde keer naar Oekraïne: 'Commandant smeekte me om hulp'
Drie weken geleden reisde Kellan voor het eerst af naar Lviv. "In een oude Citroën, die ik snel op de kop had getikt." Dit keer ging het een stuk professioneler. "Via een leasemaatschappij kreeg ik een bestelbus en mijn werk regelde een telefoonabonnement, omdat ze hadden gelezen hoe ik de vorige keer zonder internet in Oekraïne stond."
Goed voorbereid vertrok hij vorige week donderdag. "De volgende ochtend kwam ik aan bij de familie die me tijdens mijn eerste reis heeft opgevangen. Bijzonder om hen terug te zien. Ik had een kistje samengesteld met typisch Hollandse souvenirtjes. Stroopwafels, dropjes, klompjes. Vonden ze superleuk."
Maar lang kon hij niet blijven. "Na een paar uur zijn we doorgereden naar Lviv. Bij mij in de auto zat Olia, de dochter van dat gezin, aangezien zij de enige is die Engels spreekt. En voor ons reden haar vader en broertje." Die hadden vooraf al contact gelegd met een geheim punt, waar ik de hulpgoederen af zou kunnen leveren."
"We kwamen in een soort geheime legerpost."
Eenmaal in Lviv, reden ze naar een grote poort. "Daar stonden militairen, die de hele bus met detectoren hebben doorgespit. Uiteindelijk mochten we doorrijden en kwamen we in een soort geheime legerpost."
Daar werd een deel van de spullen uitgeladen. "Die militairen pakken vooral wat ze écht kunnen gebruiken. Slaapzakken, thermokleding, medicatie..." Terwijl dat gebeurde, hoorde Kellan dat een hoge commandant hem graag wilde spreken.
Wat hij vervolgens meemaakte, kan hij nog steeds niet helemaal bevatten. "Die commandant smeekte me zowat om bepaalde spullen voor hem te regelen. Hij vertelde dat ze een groot tekort aan tourniquets en traumazwachtels hebben, waardoor veel mannen onnodig sterven. Zo bizar dat hij aan een jongen uit Veghel moet vragen of hij spullen voor hem kan fixen. Ik heb beloofd dat ik mijn best ga doen."
"We moeten de kelder in, want het luchtalarm gaat af!"
De dagen daarna deed Kellan voornamelijk vrijwilligerswerk. "Samen met Olia heb ik de overgebleven hulpgoederen achtergelaten bij een kerk vol vluchtelingen en daarna hebben we geholpen op het station, waar ook duizenden mensen zitten."
Zaterdagnacht werd het nog spannend. "Rond half zes maakte Olia me wakker. 'We moeten de kelder in, want het luchtalarm gaat af!' Dus ik mijn bed uitgesprongen, aangekleed en snel naar beneden. Vervolgens hebben we een uur zitten wachten in die ruimte, wat eigenlijk niet eens echt een bunker was."
Het blijkt gelukkig het zoveelste vals alarm. Daar zijn ze volgens Kellan in Lviv inmiddels aan gewend. "Het alarm kan daar de hele dag af gaan, maar mensen proberen toch door te gaan met leven. Afgelopen zondag konden we geen vrijwilligerswerk doen. Toen heeft Olia mij ook laten zien hoe mooi de stad eigenlijk is."
"Hier vertrouwen we de buurman na tien jaar nog niet, hij geeft me zo duizend euro."
Volgende week gaat Kellan opnieuw die kant op. "Olia's vader krijgt binnenkort trainingen. Als die regio wordt aangevallen, moet hij meevechten. Maar zijn uitrusting moet hij zelf kopen. Toen ik vertrok, duwde hij me duizend euro in de hand om een helm en kogelvrij vest voor hem te kopen. Ongelofelijk. In Nederland vertrouwen we de buurman na tien jaar nog niet, hij stopt me na een paar uur zo'n bedrag toe."
Overigens kan Kellan nog behoorlijk wat financiële steun gebruiken voor zijn volgende trip. "Voornamelijk voor slaapzakken, verband en medicatie. Daarmee redden ze daar levens. Alle hulp is welkom."
