Peter ging naar Oekraïne om tegen Russen te vechten, maar loste geen schot
Lees hier waarom na publicatie van dit verhaal twijfels rezen en wat we daarmee deden.
Peter uit Oss ging halverwege maart naar Oekraïne om zich aan te sluiten bij het vreemdelingenlegioen. Hij wilde er tegen de Russen vechten. Sinds vorige week maandag is hij weer thuis, na een paar patrouilles te hebben gelopen. Naar eigen zeggen loste Peter geen schot. “Je moest een contract tekenen voor een jaar. Dat ging me veel te ver. Ik ben geen schietschijf.”
Nog bijkomend van zijn avontuur, zit Peter op de leren bank in zijn woonkamer in Oss. Elf dagen was hij van huis, zeven daarvan bracht hij door in Oekraïne. Een aantal keer liep hij in militaire outfit patrouille, maar zelf loste Peter geen schot. Toch is hij blij dat hij is gegaan.
Op tv zag Peter namelijk het menselijk drama achter de Russische inval. Het voelde zo onrechtvaardig, dat hij erheen wilde om te vechten. Ook als het hem zijn leven zou kosten en hij zijn 17-jarige zoon achter zou laten. Op 17 maart was het zover, toen een busje met meerdere Nederlanders hem ophaalde met Oekraïne als bestemming.
"We sliepen op stretchers in donkergroene tenten."
“Hoe verder we Polen in naar het oosten reden, hoe leger de snelweg werd. Voor de grens stonden lange rijen vrachtwagens met hulpgoederen. Het was een heel gedoe om Oekraïne binnen te komen. We hadden contact met een kolonel, maar dat was heel vaag.”
Middenin de nacht werden Peter en een landgenoot in de buurt van de grens opgepikt om naar hun verzamelplek te gaan. “Loop dit bos maar in. Dan kom je vanzelf bij de basis, zei de chauffeur. We sliepen op stretchers in donkergroene tenten. Waarschijnlijk omdat andere plekken waar buitenlanders zich meldden door de Russen waren gebombardeerd.”
"Dan sta je daar opeens met een AK-47, twee doosjes met vijftien kogels en een helm."
De volgende dag kreeg Peter spullen van het leger. "Dan sta je daar opeens met een AK-47, twee doosjes met 15 kogels en een helm. Dat viel nogal tegen. Ik heb zelf weleens op een schietbaan gestaan, maar er waren er ook bij die nog nooit een wapen vast hadden gehad. We kregen geen schiettraining. Dat was heel raar. Het contract zou later komen. Daar was iets mee. Ons werd meteen duidelijk gemaakt dat we geen foto's mochten maken of locaties mochten delen.”
Een of twee keer per dag zegt Peter op patrouille te zijn gegaan. Dat gebeurde met buitenlanders van het vreemdelingenlegioen, onder leiding van Oekraïense militairen. Soms liepen ze in de buurt rond. Andere keren reden ze in een jeep door de vrieskou naar dorpjes om te zien of ze gekke dingen tegenkwamen.
"Dan besef je: dit is écht. Het is haast zo echt dat het nep lijkt."
“We stonden bij bruggen en liepen door dorpen heen. Er stonden kapotgeschoten huizen. In de verte zag je rookpluimen en hoorde je soms explosies. Vaak stonden er mensen met wapens en wegversperringen. Bewoners hadden molotovcocktails gemaakt. Dan besef je: dit is écht. Het is zo echt, dat het haast nep lijkt.”
Door wat hij zag, rook en hoorde, raakte Peter paranoïde. “’s Nachts ging vaak het luchtalarm af en hoorde je explosies in de verte. Het liefste liep ik in het donker patrouille, ook al was het fucking koud. In het tentenkamp sliep ik maar half, omdat er toch een kans is dat het kampje wordt gebombardeerd.”
"Als je zou overlijden, kreeg je geen cent."
Na een paar dagen kwamen eindelijk de contracten. Volgens Peter moest hij voor een jaar tekenen en kregen hij 300 euro per maand. “Wie eerder wegging of gewond raakte, kreeg niks. Als je zou overlijden, kreeg je geen cent. Het leek net een wurgcontract, want hoe langer je daar blijft, hoe groter de kans is dat er iets ernstigs gebeurt. Vooraf was me verteld dat we een maand zouden blijven. Daar had ik me ook op ingesteld. Dit ging me veel te ver. Ik ben geen schietschijf.”
Peter weigerde net als twee andere Nederlanders te tekenen. En dus moesten zij hun wapenuitrusting inleveren. De drie vertrokken naar huis. Via een grensovergang, waar duizenden vrouwen en kinderen overnachtten, keerden ze terug naar Polen. Een vliegtuig bracht hen maandag naar Nederland.
"Ik heb het idee dat we wel iets hebben toegevoegd."
“Het heeft diepe indruk op me gemaakt”, zegt hij thuis op zijn bank in Oss. Hij rookt een sigaret en zucht. “Ik ben blij dat ik ben gegaan. Ik heb het idee dat we wel iets hebben toegevoegd. Al is het maar een druppel op een gloeiende plaat.”
Peter is niet de echte naam van de geïnterviewde. Vanwege zijn veiligheid en privacy is de naam gefingeerd. De echte naam is bij de redactie bekend.
LEES OOK: Peter uit Oss gaat met het vreemdelingenlegioen meevechten in Oekraïne