Jackeline nam Oekraïense vluchteling in huis: 'Nu is het tijd om te gaan'
De buurman van Jackeline reed samen met anderen naar de grens met Oekraïne. Met vier busjes uit de buurt gingen ze vluchtelingen ophalen. Hij was in Eindhoven op zoek naar noodopvang. “Ik zei meteen ja."
Ze kreeg een telefoontje dat een Oekraïense vrouw, de 50-jarige Olena, bij haar zou komen. Met haar poes. “Ik ben meteen naar de dierenwinkel gegaan, want wij hebben geen poes. Ik moest natuurlijk een kattenbak hebben.”
Voor Jackeline en haar man was het de normaalste zaak van de wereld dat ze hun huis open stelden. “Het heeft ook te maken met mijn eigen geschiedenis. Mijn vader zat in het verzet en belandde in een concentratiekamp in Dachau. Dat krijg je mee als kind. ‘Wat zou jij doen?’, denk je dan heel vaak. Het is moeilijk om daar een antwoord op te vinden. In dit geval is dat het misschien. Je doet sommige dingen gewoon omdat je voelt dat het niet spoort. Dan draag je ergens aan bij.”
"Bij sommige gastgezinnen zijn de 'wittebroodsweken' nu voorbij."
De Veiligheidsregio Brabant-Zuidoost zegt dat Nederlanders bij het uitbreken van de oorlog in Oekraïne 'met goede bedoelingen hun hart open hebben gezet'. Maar bij sommige gastgezinnen zijn de 'wittebroodsweken' nu voorbij, laat een woordvoerder van de veiligheidsregio weten. "We zien dat steeds meer particuliere gezinnen hun vluchtelingen komen afleveren bij onze registratieplek in Eindhoven.”
Olena ging na drie weken ook weg, maar niet omdat er iets speelde. Er was zeker een klik, zegt Jackeline. “Ze is een bijzondere, sterke vrouw. Voor hetzelfde geld krijg je iemand in huis die totaal niet matcht, maar wij hebben wel dezelfde bloedgroep. Mijn man en ik werkten. Om halfzes dronken we een borrel en namen we de dag door. Daar zat zij dan bij. De tweede dag ging ze al koken. We hebben ons leven niet op haar ingericht. We deden niet alles samen.”
"Ze wilde een skateboard omdat ze niet kan fietsen."
Het was een voordeel dat Jackeline de ruimte had om Olena op te vangen. Olena had een kamer met balkon en een eigen badkamer. Jackeline was meteen duidelijk. De opvang was zolang het nodig was, maar niet permanent. “Dit is noodopvang. Olena was als volwassen vrouw na drie weken ook wel weer toe aan haar eigen hebben en houwen. In Oekraïne woont ze ook alleen, terwijl ze hier rekening moet houden met ons. Je gaat ook niet met je beste vriendin samenwonen.”
Olena ging. Het contact bleef. “Ze wil door met haar leven. Ik ben haar eerste vraagbaak. Gisteren hebben we elkaar nog gezien. We vroegen of ze nog wat nodig had: ze wilde een skateboard omdat ze niet kan fietsen. Gisteren heeft ze ‘m opgehaald. Ze is er helemaal blij mee.”
De drie weken dat Olena bij haar in huis was, heeft indruk gemaakt. “Verrijkend is een overdreven woord, maar dat is het wel. Je zit ’s avonds het journaal te kijken met iemand naast je die precies de woorden kan verstaan die daar verschijnen. Je voelt door alles heen wat daar gebeurt. Je kijkt wel door de ogen van een slachtoffer.”
