Uit het niets ging het anderhalf jaar geleden ineens helemaal mis. "Jesse had na een feestje zijn meisje thuis afgezet met de scooter", vertelt Manon met gebroken stem. "Maar hij voelde zich schuldig dat zijn maten te voet naar huis moesten. Dus hij besloot terug te gaan om hen een voor een op te halen." Maar Jesse heeft zijn vrienden nooit meer gezien. "Onderweg terug stopte zijn hart. Zijn vrienden vonden hem uiteindelijk op die donkere dijk."

Op het moment dat Manon even later bij hem was, wist ze het meteen: het was te laat. Een paar dagen later overleed Jesse in het ziekenhuis. Aan zijn sterfbed beloofde zijn moeder hem één ding: zijn grote droom zou uitkomen. "Hij had een eigen kledingmerk: Enfance. Dat gaan wij doorzetten. En hij wilde samen met zijn broer Flinn een sportcafé beginnen naast ons huis. Daarboven zou hij dan zelf gaan wonen." Het heeft uiteindelijk nooit zo mogen zijn.

Toch besloten Manon en Stan, de stiefvader van Jesse, afgelopen oktober om het pand van de buurman te kopen. De afgelopen maanden werd de bouwval opgeknapt en afgelopen weekend vond de grote opening van Coffee Boutique Via Ponte plaats.

"Hij zou die dag eigenlijk 23 zijn geworden", vertelt Manon. "En dan is het oorlog in je hoofd. Je wilt blij zijn dat zijn wens in vervulling gaat, maar tegelijkertijd ben je intens verdrietig. Mensen liepen af en aan, bloemen bleven maar bezorgd worden... Heel eerlijk: ik heb uit frustratie en wanhoop zo'n bosje bloemen door de tuin geschopt. Het interesseerde me allemaal niks meer. Ik wilde die hele opening afblazen."

Zo ver kwam het uiteindelijk niet. "Ik heb een verschrikkelijk lieve man, die me overtuigde." Het werd een mooie, maar emotionele avond. "Stan had een prachtige speech en we hebben samen nog een naambordje opgehangen met daarop: Jesse's Bar. De schroef ging wel een beetje scheef trouwens. Niet erg, want Jesse had zelf ook twee linkerhanden."

Of de zaak een succes wordt, maakt Manon niks uit. "Dat is zeker geen must. Het klinkt zo makkelijk: we doen het voor het idee, niet voor de omzet. Maar zo voelt het écht." Mocht het wel gaan lopen, dan staan de opvolgers al in de rij. "Onze zoons vragen nu al of ze straks hun horecapapieren mogen halen. Dan kunnen ze er echt een sportcafé van maken."

Een plan waar Manon honderd procent achter staat. "Wellicht vertrekken wij dan naar Italië. Hebben we altijd gezegd. Al moet een van de jongens dan wel ons oude huis overnemen. Daar kan ik geen afscheid van nemen. Jesses rugzak hangt daar nog, het laatste glas waar hij uit heeft gedronken, zijn broek hangt nog op..."

Het geeft aan hoeveel pijn er nog dagelijks is. Zoals ook op de rouwkaart stond: 'Jesse zijn hart is plots gestopt, en het onze voorgoed gebroken.' "Het huilen is inmiddels iets minder. Van tien keer, naar nu vaak nog maar één bui per dag. Maar je denkt altijd aan hem. Je zult denken dat ik gek ben, maar in de auto heb ik een soort spelletje. Dan zet ik de radio aan en hou mezelf voor dat het eerste liedje voor me is uitgekozen door Jesse. Soms komen dan de tranen, maar steeds vaker ook de lach."