Het is hoogst opmerkelijk dat een ezel, die door De Ezelshoeve is uitgeplaatst, wordt teruggebracht of opgehaald, omdat er iets mee aan de hand is. “Sinds de oprichting van onze opvang, zeventien jaar geleden, hebben we vierhonderd ezels elders ondergebracht. Nooit eerder is er een zo teruggekomen”, vertelt Jacqueline.

Robin verbleef, ‘met zijn vriendje Paultje’, sinds drie jaar bij een adoptiegezin. Van die familie kreeg Jacqueline eerste paasdag een verontrustend telefoontje. Het ging niet goed met de ezel. “Ze hadden een dierenarts proberen te bereiken, maar niemand gevonden en toen belden ze me. Gelukkig heb ik goede contacten en ben ik met een dierenarts naar die mensen gereden”, vertelt Jacqueline, die haar ogen niet geloofde toen ze Robin na drie jaar terugzag.

“De bloedwaarden waren heel slecht, maar waarom, daarover tast de dierenarts ook in het duister. Mogelijk is hij ziek geworden van het eten van taxus en anders is het een ernstige wormbesmetting. In ieder geval zag het er slecht uit. Robin zat onder de luizen en had bloedarmoede. Hij lag gewoon te sterven. Ter plaatse is hem een infuus aangelegd en bij thuiskomst hebben we hem er ook direct op aangesloten. Gelukkig is hij een overlever. Hij kan vechten”, zegt Jacqueline.

Volgens haar is ze net op tijd gealarmeerd anders had het voor de ezel, die normaal gesproken zeker dertig kan worden, slechter af kunnen lopen. “De mensen bij wie hij was gehuisvest, waren best geschrokken dat ik wat boos reageerde. Wat wil je, hij was zo mager geworden. Maar ik kon merken dat ze zich ook schaamden. Eén van de kinderen van het gezin moest echt een traan wegpinken en hij aaide Robin nog voordat we vertrokken. Ik denk overigens dat Robin van taxus heeft gegeten, buiten de wei waar hij normaal gesproken liep”, meldt Jacqueline.

De oprichter van De Ezelshoeve vermoedt dat er, ondanks alle goede bedoelingen bij de mensen die Robin ‘in huis’ hebben gehaald, meer aan de hand is geweest. “Weet je, achter dierenleed gaat vaak menselijk leed schuil. Toen we Robin drie jaar geleden afstonden aan het gezin, zag het er allemaal fijn uit. Ook de wei waarin hij en zijn vriendje konden rondlopen, lag er goed verzorgd bij. Helaas was dat nu allemaal anders: het was echt een zooi. Ik denk dat er wat is veranderd bij die mensen.”

Jacqueline hoopt dit niet nog eens mee te maken, daarvoor zijn al haar ezels te lief. Het is niet voor niets dat ze twee jaar geleden koninklijk onderscheiden werd voor haar belangeloze werk. Ze kan het echter niet alleen en hoopt dan ook dat mensen die een ezel adopteren, er voor de volle 100 procent achter blijven staan. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. “Gelukkig kan hij nu weer lopen en soms wel een of twee uur door de wei grazen, maar het is wel met vallen en opstaan. Er is nog hoop.”