Zieke pastoor neemt afscheid van parochie: 'Hopen dat hemelpoort openstaat'
Het regent maar op het Kerkplein voor de Sint Willibrorduskerk in Wintelre staat het vol met mensen. Zij zijn allemaal gekomen om voormalig pastoor Piet Vissers de laatste eer te bewijzen.
Hij ging twintig jaar geleden met pensioen, verliet de pastorie tegenover de kerk en nam zijn intrek in verzorgingstehuis Groenendaal in Vessem.
Maar ook al woonde hij niet meer in het dorp, hij bleef betrokken. Zo lang het fysiek lukte, kwam hij nog vaak op bezoek bij Wintelrenaren.
Stichting WensAmbulance Brabant organiseerde een ereronde voor hem maandag met onder meer een bezoek aan de Sint Jan in Den Bosch. Daar sprak hij, tot zijn grote vreugde, ook met bisschop Gerard de Korte. De dag sloot hij af in zijn geliefde kerk in Wintelre.
“Rij je me ook nog effkes de kerk in?”
Als de Wensambulance die avond het kerkplein komt oprijden, drommen de mensen dichterbij. En zodra de deur van de ambulance opengaat, gaan de handen van de pastoor omhoog. Hij zwaait direct naar de mensen die hij ziet, op zijn gezicht een glimp van herkenning. Onder luid applaus wordt hij uit de wagen gereden. “Rij je me ook nog effkes de kerk in?”, vraagt hij zachtjes.
Ook in de kerk staan mensen hem op te wachten. Het koor zingt. En terwijl de pastoor naar voren wordt gereden, vult de kerk zich als bij een kerkdienst van jaren terug. Gevulde banken, met jong en oud.
De pastoor zelf wil heel graag wat zeggen. Het gaat moeizaam, hij is niet goed te verstaan maar hij doet heel erg z’n best om de mensen toe te spreken. “We zijn hier bij elkaar om samen te bidden en te zingen. En dat wil ik nu ook samen doen. Ik dank u dat u in groten getale gekomen bent, dank jullie wel.”
"Er zijn opvolgers in de kerk, maar zo een als hij krijgen we niet meer."
Wintelrenaren die we spreken, zeggen allemaal hetzelfde: Pastoor Vissers is een man van het volk. Een lieve man, meelevend, die iedereen bij naam kent.
"Er zijn opvolgers in de kerk, maar zo een als hij krijgen we niet meer. Als er iemand is die dit verdient, is hij het wel", vertelt inwoner Jan-Wim van de Sande geëmotioneerd. Hij is blij dat hij afscheid kan nemen van de pastoor in deze hoedanigheid. "Ik hoop dat de hemelpoort voor hem openstaat, zo gauw als hij komt."
De plaatselijke fanfare en drumband spelen, het koor zingt de laatste liedjes en de pastoor wil, ondanks de tranen, als laatste graag nog wat kwijt door de microfoon: “Ik ben een bietje een schreier zullen we maar zeggen. Hartelijk dank dat jullie hier waren. Fijn dat ik hier heb mogen komen. Iedereen hiep hiep hoera."
