Begin vorig jaar liep Sandra van den Heuvel corona op, zoals zoveel mensen. Maar om de een of andere reden pakt de besmetting bij haar wel erg zwaar uit. Ze kwam maar niet van de klachten af en ondervindt nog dagelijks de naweeën. Met een collega van Avans Hogeschool in Den Bosch, Marjowella Stael, schreef ze een boekje over haar ervaringen.

Boek over Long COVID
‘Long Covid? Hoe ik dat beleef.’, is de titel. Sandra beschrijft in het boek hoe ze langzaam maar zeker aftakelde. Ze kon de achteruitgang van haar fysieke en mentale gesteldheid merken aan haar stem, haar lopen ("wordt steeds moeilijker"), de structurele vermoeidheid en hartkloppingen.

"Ik voelde altijd een megastress, terwijl die er niet is. Werken gaat niet, sporten gaat niet, uit eten evenmin, misschien een bescheiden hoofdgerecht", vertelt Sandra. Ze reageerde ook overgevoelig op prikkels. Marjowella: “Vroeger konden we alles in een rap tempo bespreken. En denken en praten en vragen beantwoorden is nu vaak al te veel. We zaten eens een keer samen in de auto en ik zette bewust het volume van de radio wat zachter. Toch wilde ze het geluid helemaal uit hebben.”

Er is nog hoop en liefde
Sandra snapt dat mensen haar situatie niet goed inschatten. Dat kan ze zelf ook amper. "Ik kon op een bepaald moment alleen huilen van vermoeidheid", vertelt Sandra, die gaandeweg meer momenten ervaart dat ze denkt dat er niks aan de hand is. Maar als ze dan wat wil ondernemen, blijkt het tegendeel.

Er zijn dagen geweest dat Sandra zich zelfs een sta-in-de-weg voelde voor haar man, haar dochters, kortom: haar directe omgeving. Gelukkig wist ze uit het moeras omhoog te worstelen. “Ik dacht dat ik ze allemaal alleen maar tot last was, maar ik voelde ook veel liefde en hoop en die is er nog steeds.”