Nog altijd staan de beelden vol ellende op Antoons netvlies gegrift. "Ik had een week voor mijn uitzending toevallig Schindler's List over de Tweede Wereldoorlog gekeken. Nooit verwacht dat ik vier maanden later diezelfde ellende met mijn eigen ogen zou zien."

Nog altijd zijn de gevolgen van die ramp dagelijks voelbaar. "Ik las graag boeken. Nu haak ik na vijf pagina's af. Hetzelfde met films. Ik heb er de concentratie niet meer voor."

En dan valt het bij Antoon nog relatief mee. "Ik ken mannen die nog steeds absoluut niet terug willen en durven naar Bosnië. Die kunnen dat geestelijk en fysiek niet aan. En zeker tien jongens hebben later zelfmoord gepleegd. Wat daar in Bosnië gebeurd is, heeft met letterlijk iedereen iets gedaan."

Daarbij speelden ook de reacties na thuiskomst een grote rol. "We kregen de verwijten dat we erbij stonden te kijken, maar niks deden. En nog steeds hoor ik het weleens. 'O, jij was er zo eentje van Srebrenica?' Vol minachting. Ik reageer er niet op, want dan gaat mijn stem omhoog. Dat is het niet waard."

Want Antoon zelf weet dondersgoed wat zich heeft afgespeeld rondom de val van de enclave. "Als je een eenheid wegstuurt om iets of iemand te beschermen, dan moet je ze wel het juiste materiaal meegeven." Dat gebeurde niet. "Met een klappertjespistool kun je geen olifant omver schieten."

Ook in Bosnië zelf stonden de militairen machteloos. "We werden tegengewerkt en kwamen nauwelijks in of uit de enclave. Verder zouden we back-up krijgen vanuit de lucht, maar die kwam niet. En het is niet dat we helemaal niks hebben gedaan. Er is wel degelijk op de vijand gevuurd, maar daar hoorde je later niks over."

Dat het zoveel jaar na dato nog veel pijn doet, moge duidelijk zijn. En dus is Antoon maar wat blij dat het kabinet nu eindelijk met eerherstel komt. Zullen premier Rutte en minister van Defensie Ollongren in de Oranjekazerne in Schaarsbergen honderden veteranen toespreken.

Ook Antoon zal daarbij zijn. Zelf heeft hij wel een idee waar hij op hoopt. "Dat de hoge heren uit de politiek eindelijk eens zeggen: 'Sorry, dit hebben we verkeerd gedaan en dit laten we nooit meer gebeuren.' En dat moet ook echt gemeend zijn. Ik ga vol goede hoop die kant op."

Of het dan na zaterdag klaar is voor de Oisterwijker? "Wat mij betreft wel. Ik ben zelf inmiddels ook nog terug geweest naar Srebrenica. Samen met mijn vrouw. Ik wilde haar laten zien waar ik destijds heb gestaan, gezeten, gelopen. Ik zou het iedere Dutchbatter die durft aanraden. De mensen daar delen dezelfde pijn en vragen. En tegelijkertijd is ook daar het leven doorgegaan."