Met een hartelijke glimlach doet Marina de deur open. Maar achter haar glimlach schuilt verdriet. Want hoe dankbaar Marina ook is dat ze nu veilig met haar familie in Eindhoven woont, ze is hier ook heel erg eenzaam.

Haar kleindochter Anna doet het woord, want Marina spreek alleen Oekraïens. Ze vertelt het indrukwekkende verhaal van hun vlucht. "We hadden een prachtig leven in Kiev. Maar toen de oorlog uitbrak veranderde alles. Meerdere keren per dag klonken de sirenes en dan moesten we een plek zoeken om te schuilen. Het leven werd daar onmogelijk."

En dus besloten ze te vluchten. Anna vertrok met haar twee zoons, haar ouders en haar oma Marina. "Het was een lange, vermoeiende reis. We zijn eerst naar Moldavië gegaan. Daarna kwamen we bij de Roemeense grens. Daar hebben we 20 uur in de rij gestaan om die grens over te kunnen steken." Daarna vervolgden ze hun reis door Tsjechië, Hongarije, Duitsland en tenslotte kwamen ze in Nederland aan.

In Eindhoven vond de familie met hulp van vrienden een plek om te wonen. "In het begin waren we in shock om alles wat we achter hadden moeten laten. Maar inmiddels begint iedereen te wennen in Eindhoven. De kinderen gaan naar school en ik werk op een basisschool waar Oekraïense kinderen worden opgevangen. Daardoor zijn wij van maandag tot en met vrijdag weg. Maar oma is de hele dag alleen thuis," vertelt Anna.

Oma Marina heeft overdag weinig te doen. Ze spreekt geen Engels waardoor ze niet alleen de deur uit durft te gaan. En dus blijft ze thuis en kijkt ze tv, vooral naar Oekraïense nieuwszenders. Anna: "Oma heeft een oorlogstrauma. En doordat ze nu de hele dag naar beelden van de oorlog kijkt, voelt ze zich steeds angstiger en verdrietiger."

Marina doet haar best om te integreren. In een schriftje schrijft ze alle Nederlandse woorden die ze hoort. En die probeert ze uit haar hoofd te leren. Ze zoekt een reden om de tv uit te zetten en wil zich graag nuttig maken in Eindhoven en integreren. Anna legt uit: "Oma is haar onafhankelijkheid kwijt. Ze kan hier alleen maar toekijken hoe wij leven. Het is alsof haar leven in Oekraïne is gebleven en verwoest is door de oorlog. En dat moet veranderen."

Volgens Anna worstelen veel meer gevluchte ouderen met eenzaamheid. En daarom hebben zij en haar oma Marina een droom. "Het zou zo fijn zijn als er een plek komt waar zij elkaar kunnen ontmoeten. Waar ze samen kunnen praten, hun oorlogstrauma's kunnen verwerken, kunnen zingen, schilderen en vrienden kunnen maken. Dan krijgen zij ook de kans om een nieuw leven op te bouwen."