Vandaag gaat de reis van Breda International Airport naar Milaan Bresso Airport. Terwijl Jean-Paul (55) het oliepeil checkt, verdeelt Andrea (57) de koffers achter in het vliegtuigje. Het eenmotorig toestel is eigendom van Vliegclub Seppe. Jean-Paul en Andrea maken er regelmatig gebruik van voor hun uitstapjes in binnen- en buitenland.

De twee zijn zich maar al te goed bewust van hun bevoorrechte positie. “Wanneer we beelden van Schiphol zien, gniffelen we weleens. Maar ik heb het ook te doen met deze mensen hoor. Ze willen met hun gespaarde centjes op vakantie en dan staan ze vier uur te wachten totdat ze eindelijk in een vliegtuig mogen. Ze moeten dan ook nog maar hopen dat hun vlucht doorgaat”, aldus Jean-Paul.

Andrea en Jean-Paul zijn van plan om vijf dagen in Milaan te blijven. “Dan kan Andrea lekker shoppen, fouter dan dit wordt het niet”, zegt Jean-Paul. Vliegen is zijn grote passie dus zelf verheugt hij zich vooral op de reis. “Het is zo gaaf om door de dalen van de Alpen te vliegen en dan een rondje rond de Mont Blanc te maken. Het uitzicht en de ervaring zijn onbeschrijfelijk.”

“Ik mis onderweg wel een stewardess met taxfree-producten of een kopje koffie”, grapt Andrea die inmiddels naast haar piloot in het vliegtuigje is gaan zitten. “We hebben het verder wel gezellig onderweg hoor. Wanneer het druk is, luisteren we naar het radioverkeer of we kijken naar de files waar we overheen vliegen.”

In de afgelopen jaren vlogen Andrea en Jean-Paul naar verschillende plekken in onder meer Engeland, Duitsland, Ierland en Spanje. Meestal maken ze gebruik van kleinere vliegvelden maar een enkele keer doen ze een grotere luchthaven aan. “Op Maastricht Aachen Airport parkeerde ik ons toestel weleens naast een grote kist van Aeroflot. Die piloten stonden wel even raar te kijken”, vertelt Jean-Paul.

De twee mochten gewoon door blijven vliegen toen alle vliegtuigen aan de grond moesten blijven vanwege corona. “We kregen toen zelfs toestemming om langs de verkeerstoren van Schiphol vliegen. De luchtverkeersleiders vonden het zo leuk dat ze naar ons zwaaiden.”

Over de koffers hoeven Jean-Paul en Andrea zich geen zorgen te maken. Andrea: “Die hebben we zelf bij, dus we hoeven nooit te wachten of bang te zijn dat we ze kwijtraken. Wel zielig voor die andere mensen, maar voor ons is het super de luxe.”

Jean-Paul laat de propeller draaien en taxiet het toestel naar het begin van de startbaan. Even later stijgt hij vakkundig op en zet koers richting het zuiden. “Ik zou nooit anders meer willen.”