Rond half twaalf staat een plukje mensen klaar voor de voedselbank die zo opengaat. Louise komt er sinds een jaar: “Daarvóór kon ik het makkelijk redden. Maar de rekeningen werden te hoog, alles werd duurder. Maar ik ben afgekeurd, dus ik heb een uitkering en die blijft hetzelfde.”

Het is voor Louise steeds lastiger om rond te komen: “Met mijn man en m’n twee honden heb ik vijftig euro per week te besteden. Ga naar de winkel, koop een brood: twee euro zoveel. Een pakje boter, dat vroeger zeventig cent was, is nu ook over de euro heen. Je redt het niet meer.”

“In het nieuws hoor je nu veel over de middenklasse, dat die het zo zwaar heeft want ze kunnen niet meer alles kopen”, zegt een vrouw op die liever anoniem blijft. “Maar mensen die bij de voedselbank lopen, hebben geen keuze. De middenklasse kon altijd A-merken betalen, maar kan nu nog kiezen voor B- en C-merken. Wij moesten vóór de inflatie altijd al C-merken kopen en hebben nu niks meer.”

Ondertussen installeert Marieke Verhoeven zich achter een bureau bij de ingang. Iets na twaalf uur controleert ze de gegevens van de klanten. De Tilburgse voedselbank heeft zeshonderd cliënten, van wie er deze dag 130 boodschappen komen doen. Als alles in orde is, sluiten ze aan in de rij en mogen ze gratis boodschappen doen.

Ondanks de prijsstijgingen en hoge energiekosten, loopt het nog niet echt storm. “We denken wel dat er een nieuw golfje aankomt,” zegt Marieke, "maar de stap naar hulpverlening, naar de voedselbank, is groot. Mensen proberen zo lang mogelijk de eindjes aan elkaar te knopen.”

Bij een dame die aansluit in de rij lukt het niet meer. Zij is hier voor het eerst. “Ik heb een minimuminkomen en ik red het niet meer”, legt ze uit. “Ik heb 150 euro in de maand om van te leven. Ik eet alleen nog maar brood. Alles is zo ontzettend duur. Dat breekt op.” Dat ze nu naar de voedselbank moet, daar schaamt ze zich niet voor: “Ik ben blij dat dit er is, dat we te eten hebben. Want anders is het afgelopen.”

De vrouw heeft veel tegenslag gehad in haar leven. “Ik ben twee keer weduwe, ouders kwijt, scheiding”, somt ze op. “Ik had nachtmerries omdat ik het niet meer redde. Maar ik heb hulp gezocht.” De toekomst? “Daar kan ik nog niets over zeggen. Ik ben best sterk. Maar het enige wat ik doe is overleven. Maar ik ben er nog.”

Ook Natasja Verhoeven gaat een onzekere toekomst tegemoet: “Ik zit nu nog een paar jaar in de schuldsanering. En ik hoop maar dat ik er daarna vanaf ben. Maar met al die stijgende prijzen zie ik het somber in. Het is echt niet meer te betalen. We lopen niet voor niks bij de voedselbank.”