Vanuit zijn appartement bij Cello, een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking, vertelt Nevin over zijn genderidentiteit. De eerste jaren van zijn leven dacht Nevin daar nog niet over na. “Mijn opvoeding was redelijk genderneutraal. Ik speelde met barbiepoppen en met lego. Ook droeg ik niet echt vrouwenkleding”, legt hij uit.

Als Nevin naar de middelbare school gaat, begint hij te twijfelen aan zijn vrouwelijke lichaam. Dat werd pijnlijk duidelijk tijdens de gymlessen. “Ik voelde mij een indringer in de meidenkleedkamer. Niemand merkte dat natuurlijk, omdat ik wel een meisje was en daar dus thuishoorde.”

De Bosschenaar wist lange tijd niet goed wat hij met die gevoelens aan moest. “Ik dacht dat het aan mijn autisme lag en dat dat gevoel wel weer over zou gaan”, zegt Nevin. “Dus ik heb het jaren laten rusten.”

Maar toen Nevin 28 jaar was, kwamen die gevoelens weer naar boven. Maar een man, dat voelde hij zich op dat moment ook niet. “Ik kwam toen uit de kast als non-binair. Mijn vrienden, familie, collega’s en medewerkers van Cello spraken mij toen aan met hen en die, maar dat voelde na een half jaar ook niet fijn.”

Nevin wordt onzeker en gaat twijfelen aan zijn identiteit. Hij ontdekt dan transgendercafés. Een ontmoetingsplek voor mensen met een beperking die trans zijn of in die zoektocht zitten. “Ik merkte dat andere mensen zich ook niet fijn in hun lichaam voelden. Toen ben ik gaan experimenteren met mannelijke dingen zoals deo en parfum, maar ook met het dragen van een nepgeslachtdeel. Door transgendercafés kreeg ik de bevestiging dat ik mij man voel.”

Via het transcafé heeft Nevin andere transmannen ontmoet. Sommigen zijn verder in hun transitie. “Als ik dat zie, wil ik ook mannelijke hormonen en operaties. Maar dat gaat nog wel even duren”, zegt Nevin verdrietig.

Voordat de Bosschenaar aan zijn transitie mag beginnen, moeten hij praten met een genderdysforiepsycholoog. Die moet vaststellen of Nevin zich inderdaad niet fijn voelt in zijn vrouwelijke lichaam. “Ik sta al anderhalf jaar op de wachtlijst en ik heb nog niets gehoord”, vertelt hij. “En ik ben bang dat een psycholoog mij ziet als iemand met een beperking. En dat ik door mijn autisme niet aan mijn transitie mag beginnen.”

Nevin is sinds een paar maanden ambassadeur voor Zonder Stempel. Die organisatie helpt mensen met een beperking die homo, lesbisch, bi of transgender zijn. Hij is als ambassadeur een regenboogcafé aan het oprichten voor Cello. Een plek in Den Bosch waar mensen zoals Nevin terecht kunnen. “Je hoort niet veel over ons, maar we zijn er echt. Ik wil ervoor zorgen dat andere mensen ons beter begrijpen.”