Het was even slikken voor veel liefhebbers, toen eind 2019 om veiligheidsredenen het iconische, maar verouderde huisje werd afgebroken. Dat stond er tenslotte al rond 1940, jaren voordat de Efteling bestond. Het werd oorspronkelijk gebouwd als houten blokhut voor de verkenners van de scouting. Later woonde er zelfs een familie, die door oorlogsbombardementen niet meer in het eigen verwoeste huis terechtkon.

Toen in 1952 de Put van Vrouw Holle aan het Sprookjesbos werd toegevoegd, kreeg ook het naastgelegen huisje een make-over van Anton Pieck. Daarna was het onder meer een souvenirwinkeltje en een sprookjesmuseum, maar pas in 2006 werd het daadwerkelijk het huisje van Vrouw Holle.

Dat allemaal dankzij ontwerper Robert-Jaap Jansen, die het idee kreeg tijdens een wandelingetje door het Sprookjesbos. "Hoe grappig zou het zijn als Vrouw Holle om de zoveel tijd in dat leuke huisje zou verschijnen om het écht te laten sneeuwen?"

Ook de directie van de Efteling zag dat plan wel zitten. "Het mooie was dat er in het archief een prachtige tekening van Anton Pieck lag, waarop Vrouw Holle een kussen uitschudt."

Een mooi uitgangspunt, maar om het sprookje tot leven te wekken, was er nog iets extra's nodig. "Iemand moest model staan, zodat we konden zien hoe de pop moest bewegen. Toen kwam de vraag of iemand een leuke Vrouw Holle wist. Nou, ik kon mijn moeder weleens polsen."

Moeder Ella zelf twijfelde geen seconde: "Ik ben voor alle gekke dingen in." Van die dag in het park weet ze nog alles. "Ik moest een lange jurk aan en een grote hoed op. Nou, dat was bloed- en bloedheet." Robert-Jaap lachend: "We lieten haar steeds maar weer op en neer lopen. Er is een foto, waarop ze er helemaal afgepeigerd bij zit."

Toch was het het allemaal waard, volgens de trotse zoon. "Op een gegeven moment zei ze voor de grap: 'Zal ik het laten sneeuwen?' Dat bleek zo leuk, dat we dat zinnetje nog altijd gebruiken bij het sprookje."

Sindsdien voelt Ella zich voor altijd verbonden met Vrouw Holle. "Als we in het park komen, ga ik altijd even bij haar kijken. Het verhaal is misschien niet zo bekend als Roodkapje of de wolf en de zeven geitjes, maar voor mij is het extra bijzonder."

Sterker nog, Ella ís tegenwoordig een beetje Vrouw Holle. "In het verzorgingstehuis waar ik woon, denken de mensen dat ik echt zo heet. Voor veel mensen ben ik één en dezelfde." Toch is er één vraag, waar Ella na al die jaren nog niet uit is. "Ik denk altijd: vragen die kinderen zich nooit af waar meneer Holle is?"

Na bijna drie jaar is Ella's favoriete sprookjesfiguur nu dus weer terug op haar plek. Al was de heropbouw van het huisje geen kwestie van even wat stenen stapelen en een dak erop.

"Voor de sloop is het huisje tot op de millimeter met lasers gescand", vertelt Robert-Jaap. "Dat is gebruikt als nieuw bouwplan. Het ziet er exact hetzelfde uit en sommige onderdelen zijn zelfs hergebruikt. Het is oprecht alsof het nooit is weggeweest."

Gelukkig maar, want ook de ontwerper zelf heeft een bijzondere en emotionele band met het huisje. "Ik zie het ook als een eerbetoon aan mijn moeder. Hopelijk is het nu voor de eeuwigheid terug."