Vanaf het eerste moment dat Brigitte Weener XL binnenstapte had ze al het gevoel dat het geen zuivere koffie was. “Ik kan het niet goed uitleggen, maar er hing een giftige sfeer.” Personeel was volgens haar bang om open te praten en als iemand iets verkeerd deed volgden er altijd sancties. “Toen er iemand te laat was vanwege slecht weer, dreigden ze dat er honderd euro werd ingehouden. Als je al in een uitkering zit, is dat heel veel geld.”

Brigitte gaf aan tachtig cliënten sollicitatietrainingen en hielp hen bij het uitstromen naar een reguliere baan. Het personeel luchtte bij haar hun hart. “Niemand was eigenlijk gelukkig daar. Alles draaide om de omzet en niet om de mensen zelf. Er werden ook steeds meer mensen ziek. Sommigen waren letterlijk aan het huilen dat ze niet gehoord werden.”

Toen Brigitte met de verhalen naar de directie stapte, kreeg ze te horen dat ze zich er niet mee moest bemoeien. Vanaf dat moment werd zij het zwarte schaap. “Ik heb uiteindelijk de waarheid verteld tegen mijn manager en gezegd dat hij geen goede leidinggevende was. Hij ging toen heel intimiderend tegenover me staan en schreeuwde recht in m’n gezicht dat ik ontslagen was.”

Brigitte vond het toen al tijd om de beerput te openen. “Ik wilde er eigenlijk nog een boek over schrijven, maar mensen zeiden: laat het los, straks ga je eraan onderdoor.” Een paar dagen later kreeg Brigitte een hersenbloeding. “Ik had al dagen heel veel hoofdpijn en toen zakte ik in elkaar.” Ze raakte haar baan en haar huis kwijt en is op dit moment nog steeds aan het revalideren. “Ze hebben m’n hele leven geruïneerd.”

Hoewel er meerdere keren aan de bel werd getrokken, is er in de afgelopen jaren weinig veranderd in het bedrijf. Volgens oud-medewerkers was het misbruik tien jaar geleden al aan de orde.

“Wij moesten regelmatig naar de snoepafdeling voor calamiteiten,” vertelt Michel die tot 2013 in de beveiliging bij WeenerXL werkte. “Als mensen ziek waren mochten ze niet naar huis en anders zouden ze gekort worden op hun loon of ontslag krijgen. Ze kwamen dan naar ons toe om te vragen wat wij konden doen, maar wij waren ook maar beveiligers.”

Ook Eva zag het overal in het bedrijf misgaan. Ze werkte tot 2014 op de inpakafdeling, maar moest vaak op andere plekken bijspringen omdat er handjes tekort waren. “Er was een jongen die klompvoeten had, waardoor hij niet goed kon lopen. De leiding lachte hem uit en deed hem achter z’n rug om na.”

Diezelfde leiding liet volgens haar ook graag duidelijk zien wie de baas was. “Wanneer de bel ging, lieten ze ons bij de deur wachten en pas op het moment dat zij het zeiden mochten we gaan. Het was net een strafkamp. Je wordt er geen beter mens van als je daar werkt.”

LEES OOK: Kwetsbaar personeel bedreigd en vernederd: sociale werkplaats onder de loep