De herfst kleurt begraafplaats Zuylen in Breda in prachtig rood en bruin. De temperatuur is nog zacht. Al het leed en verdriet wat hier schuilgaat is bijna vergeten. Zeker met de verschijning van de vlotte Isabella Siemons die het plaatje afmaakt. Maar links om de hoek, bij het kinderkerkhof, blijkt ook zij een last met zich mee te dragen.

Isabella verloor precies tien jaar geleden haar toen 2-jarig dochtertje Liv aan een combinatie van hartafwijkingen en nierkanker. "Ik denk dagelijks aan Liv", zo zegt ze. "In het begin verplichtte ik mezelf dat ook, maar dat is niet vol te houden. Verdriet komt als het komt en dan mag het er ook zijn. Mijn verdriet is ook niet sterker nu ik hier aan haar grafje sta."

Ook Isabella zorgt ervoor dat het grafje van Liv er mooi bijstaat en legt er een witte roos neer. Niet speciaal voor Allerzielen, maar omdat het een goed gevoel geeft. Een voor een plukt ze de herfstbladeren uit het aangrenzende bosje.

"Haar overlijden kwam eigenlijk heel onverwachts", blikt Isabella terug op de dag in mei dat de pas tweejarige Liv het leven liet. "Het ging eigenlijk heel goed en we zouden weer beginnen met de chemo. Maar uit het niets werd ze heel bleek. Mijn moederinstinct vertrouwde dat niet en we hebben de ambulance gebeld. Haar nieren bleken niet meer te werken en ook andere organen vielen uit. Uiteindelijk is haar hartje ermee gestopt."

"Alles daarna ging in een flits voorbij" vervolgt Isabella. "Maar ik kan me elk detail nog herinneren. Waar iedereen bij de begrafenis stond en hoe ze er bij lag. Het blijft me altijd bij."

Het kinderkerkhof is zonder twijfel het meest emotionele plekje van begraafplaats Zuylen. Sarah, Jordi, Jason, Meike, Chris en Jip... ze zijn er niet meer. Net als Liv.

"Liv was mijn lieve, knappe supersterke dochter. Ik voelde vooral onmacht. Er gebeurt zoveel en je kan niks doen. Als moeder wil je blijven zorgen en dan stort je leven helemaal in elkaar. Ik was al niet meer met de vader, maar we leefden wel samen om de zorg voor Liv te dragen. Daarna zijn we uit elkaar gegaan en daarmee viel ook het gezin - Liv heeft nog twee zussen - uit elkaar."

Isabella kreeg na het overlijden van Liv ook mentale problemen. "Het heeft een enorme impact op je leven", zo vertelt ze. "Ik ben in het begin veel te snel gegaan en werd door mijn lichaam teruggefloten. Ik werd heel snel ziek en als ik na een uur op mijn werk een vergadering uitstapte, wist ik niet meer waarover het was gegaan. Uiteindelijk moet je toch tijd nemen voor jezelf."

Langzaam krabbelde Isabella weer op. Ze bezoekt Liv nu regelmatig op de begraafplaats, maar het dwangmatige heeft ze laten varen. "Het overlijden van Liv is het heftigste in mijn leven, maar het verdriet is na tien jaar niet meer volop aanwezig", zo zegt ze eerlijk. "Verdriet komt en gaat. Dat heb je niet in de hand. Het is soms juist heel fijn en ik kan hier heel vrolijk zijn. Ik kom juist hierheen als ik me goed voel. Verdrietig ben ik vaak op andere momenten. Ze leeft nog altijd naast me."

Ze vervolgt: "Ik bedoel het niet verkeerd, maar het heeft me ook wel iets moois gebracht. Ik kan meer genieten van de kleine dingetjes. Ik zie ook sneller wat er bij andere mensen speelt en dat je niet te snel mag oordelen. Liv heeft me absoluut een beter mens gemaakt."

Isabella veegt nog even met een bezempje het grafje schoon en neemt dan met een kushandje afscheid van Liv.