"Het is belangrijk dat we blijven denken aan hoe we aan onze vrede komen", zegt Dylan stellig in zijn museum. De spullen die er liggen heeft hij of zelf gekocht of gekregen van bijvoorbeeld veteranen. "Ik heb een jas gekregen van een Engelse veteraan nadat mijn moeder een oproep had geplaatst op sociale media."

Maar het stopte niet bij een paar kledingstukken. "Het is steeds verder gegaan en nu heb ik dit museum op zolder."

Als het aan Dylan lag, zou het hele huis een oorlogsmuseum worden en ook openbaar toegankelijk voor publiek. "Het liefst zou ik een garage of loods hebben voor mijn spullen, maar dat is een beetje duur", zegt de jonge museumdirecteur lachend. "Nu komen er alleen mensen die ik ken omdat je door het huis moet. Of een veteraan die ik op een veteranendag heb ontmoet."

Hij droomt ervan zijn museum uit te breiden en er zijn brood mee te verdienen. "Het liefst wil ik een tank en loopgraven, alles in de achtertuin", zegt Dylan als grap. Maar dat gaat niet bij het huis van zijn ouders gebeuren. "Was het maar zo'n feest."

Moeder Marjolein vindt het allemaal heel gaaf wat haar zoon doet, maar heeft ook een kanttekening. "Het is wel heel veel", zegt ze lachend. "Het is een beetje uit de hand gelopen, maar als hij zijn droom op die manier waar kan maken, waarom niet?" Maar als Dylan nog groter wil met zijn museum dan moet er wel iets veranderen. "Dan moet hij het huis uit."

Marjolein moet wel toegeven dat ze Dylan een beetje aangespoord heeft met zijn museum. "Het is toch heel gaaf als je kind zoiets wil." Daarom wil ze toch wel even haar excuses aanbieden. "Vooral aan mijn vriend: sorry dat het uit de hand gelopen is."