In april was Joris ineens zo moe, dat hij niets meer kon. “De dokter zei tegen mij, dat ik maar eens vier weken rust moest houden. ‘Vier weken!', riep ik. Dat was ik niet van plan. Maar nu anderhalf jaar later snap ik het wel.”

“Ik heb al anderhalf jaar niet gewerkt en niet gesport, niks. 500 meter lopen was me al te veel. Inmiddels gaat het wel weer wat beter, zeker sinds ik vijf maanden heb gerevalideerd in Tilburg. 500 meter lopen lukt nu wel, al doe ik het nog niet van harte. Ik zit wel elke dag op de hometrainer.”

“Ik moet m’n energie goed verdelen over de dag,” vertelt Joris, “en goed nadenken wat ik wel en niet doe. Naar een druk restaurant gaan is bijvoorbeeld al te veel.”

Het heeft lang geduurd voor het met Joris wat beter ging. “Ik zette een hele periode geen stappen vooruit. Ik raakte daar wel wat van in de put. Maar de laatste tijd gaat het wat beter en dus mentaal ook.”

“Wat heel frustrerend was, is dat je niet weet waar je aan toe bent. Ik kon de trap niet op en kon niet accepteren dat ik niet kon werken. Nu kan ik het wat beter verdragen. Maar het duurt erg lang.”

Joris heeft inmiddels genoeg energie om lotgenoten te helpen. “Ik doe vrijwilligerswerk voor het longfonds en ben nu gestart met lotgenotencontact en ga een groep begeleiden. Hier in Berkel-Enschot wonen twee lotgenoten. Het is fijn dat ik bij hen aan een half woord genoeg heb. Dat is met andere mensen, die dit niet kennen, toch anders.”

“Meer begrip zou voor COVID-patiënten fijn zijn,” vindt Joris, “met name bij de overheid. Er is echt meer onderzoek nodig. Er is nu een heel grote groep mensen die langs de zijlijn staat. En die mensen moeten gewoon mee kunnen doen."

LEES OOK: 1000 dagen na de eerste patiënt hebben duizenden Brabanders nog long covid