Er is nog hoop: een dokter in Zwitserland wil haar opereren. Maar dat kost veel geld en dat heeft Ingrid niet. Daarom is ze, aarzelend, begonnen met een crowdfunding.

Ingrids pijnen ontstonden na een serie medische missers, na de bevalling van haar dochter. Dat is nu 28 jaar geleden. “Daarna kon ik niet meer lopen. Ik had, zo bleek, een dubbele nekhernia en daar ben ik aan geopereerd.”

Ze werkte als kapster en schoonheidsspecialist, had een druk leven. Maar dat werd steeds minder: “Als ik eens een avond uit ging, moest ik eerder naar huis en daarna dagenlang plat. Dat wisten maar heel weinig mensen. Steeds vaker moest ik afspraken afzeggen. Mijn sociale leven werd steeds beperkter.”

Ingrid had ondraaglijke pijn bij het plassen en werd meerdere keren rond haar blaas geopereerd. Maar dat zorgde voor verklevingen rond de zenuwen en organen in haar kleine bekken, blaas en darmen. En dat veroorzaakt de enorme pijn.

Ze functioneerde ermee, min of meer: “Als mijn dochter naar school was, lag ik op bed.” Maar de klachten verergerden. De laatste vijftien jaar kan Ingrid niet meer werken.

Vorig jaar november liep ze vast: “Zóveel pijn. Ik heb een half jaar lang in één houding gezeten. Durfde niet meer te plassen. Verschrikkelijk. Rechtop zitten lukt niet, mijn blaas staat in brand. Zenuwpijn.”

Natuurlijk gebruikt ze pijnstillers. Maar na jarenlange pijnbestrijding en steeds zwaardere middelen, helpt dat nog maar heel beperkt: “Ik heb nu een neusspray die ook door kankerpatiënten in hun laatste levensfase wordt gebruikt.” Het middel werkt een uur.

In januari voerde Ingrid twee gesprekken over euthanasie. Want artsen wilden haar niet meer doorsturen, ze had al te veel behandelingen gehad. Als euthanasie ter sprake komt, schiet ze vol: “Ik ben niet levensmoe. Ik wil leven! Maar ik kan de pijn niet meer dragen. Het is misschien makkelijk om zoiets te beslissen als je vanuit je geest niet wilt. Maar ik wil gewoon zo graag, ik heb nog zoveel om voor te leven.”

Er gloort hoop. Dag en nacht zoekt haar man Frank naar een oplossing voor het lijden van zijn vrouw. En uiteindelijk wijst een arts hen op een behandeling in Zwitserland.

Vorige week ging het stel met een camper, zodat Ingrid liggend vervoerd kon worden, naar Zürich. “De arts daar kan me helpen. Al het bindweefsel dat om mijn zenuwen zit gewikkeld wil hij wegsnijden met een nieuwe operatietechniek.”

Maar eerst moet Ingrid naar Australië om haar zenuwstelsel te resetten: “26 jaar staat mijn lichaam in de vechtmodus en dat heeft mijn zenuwstelsel zó ontregeld, dat ik in operatie onder narcose na een half uur wakker word. Dat is de hel. Alles is door de war. Een arts in Australië heeft een therapie waarmee hij mijn zenuwstelsel tot bedaren kan brengen.”

Totale kosten: 92.000 euro, niet vergoed door de ziektekostenverzekeraar. En Ingrid en Frank hebben dat geld niet. Daarom zijn ze, met heel veel aarzeling, gestart met een crowdfunding. Als ze erover praat, schiet Ingrid weer vol: “Ik vind het zo voor schut. Bedelen, ik vind ’t verschrikkelijk.”

Frank: “We helpen graag anderen. Nooit gedacht dat we zo’n actie zouden ondernemen.” Ingrid: “Ik zei: ik ga eigenlijk nog liever dood dan dat ik dit moet doen. Echt schaamte. Maar het is zo dubbel. Want ik ben niet levensmoe, ik wil alles doen. Maar nu kom ik nergens meer, ik kan alleen maar op de bank liggen. Zo wil ik ook niet leven.”

Meer informatie over de crowdfunding voor Ingrid vind je hier.