Een klein jaar geleden vreesden Jeroen en Thea dat ze hun Whiskey nooit meer terug zouden zien. Het huisdier was ervandoor gegaan. "Hij was op dat moment nog nooit buiten geweest. We wisten zeker dat we hem niet meer terug zouden vinden", herinnert Jeroen zich.

Niets bleek minder waar: "Een maand of drie geleden kregen we een telefoontje. Helemaal uit Geldrop, nota bene. Daar hadden ze hem gevangen. Met een soort vangkooi voor wilde katten." Dankzij de onderhuidse chip was het spoor van Whiskey terug te volgen naar Boxtel.

Wild was Whiskey misschien niet, maar avontuurlijk des te meer. Zeker als je bedenkt dat hij tussen Boxtel en Geldrop ruim 30 kilometer wist af te leggen. "We dachten dat zijn pootjes helemaal kapot zouden zijn."

Dat bleek bij de hereniging gelukkig mee te vallen. Whiskey werd mee terug naar Boxtel genomen en kreeg ook meteen een andere naam: "Mister Bailey's. We hadden zijn naam inmiddels aan een van onze andere katten gegeven."

Nieuwe naam of niet, ook terug op het oude nest bleef de tweejarige kater een bijzonder dier. "Hij was zo gewend aan het buitenleven, dat we hem hier zijn gang lieten gaan", vertelt Jeroen. Iedere avond kwam hij netjes terug naar huis. Even eten, knuffelen, slapen... Als ik om vijf uur 's ochtends de deur uit moest, lag hij soms nog lekker in de stoel."

Waar het dier overdag naartoe ging? "Ik vermoed dat hij een tweede adresje had", lacht zijn baasje. "Ik was eigenlijk van plan om bij de eerste sneeuwlaag de sporen van zijn pootjes te volgen. Zo ver mocht het dus niet komen."

Want afgelopen weekend kwam het treurige bericht via de Dierenambulance Brabant Noord-Oost. "Da's nooit leuk om te horen natuurlijk. Toen die medewerker belde, was Whiskey al dood. Gelukkig mochten we nog wel afscheid van hem nemen. Dat was heel netjes."

Wat blijft, zijn de herinneringen. "Tja, het was een beetje een gek beest."