“Ik was heel voorzichtig, omdat ik veel vervelende dingen heb meegemaakt met mijn familie. Maar ik was reuze benieuwd naar mijn zus.” Vanaf het moment dat ze haar zus zag, verdwenen de zenuwen. “Ik kreeg rare kriebels in mijn buik. Alsof ik een verliefd tienermeisje was. Dat gevoel had ik”, zegt Inge. “We knuffelden, kusten elkaar, maar er kwamen ook heel wat tranen."

“Het is best gek om iemand te knuffelen die je nog nooit hebt gezien, maar het voelde heel vertrouwd. Ik was bang dat het ongemakkelijk zou worden of dat er stiltes zouden vallen. Maar dat gebeurde helemaal niet", zegt Inge. Die dag deden Inge en Imke wat zussen vaak samen doen: kletsen, samen eten en shoppen.

"We hebben het vooral gehad over onze levens nu en over onze moeder. Imke wil haar ook graag ontmoeten, maar dat heb ik haar afgeraden vanwege het karakter van mijn moeder. Of ze elkaar ooit gaan ontmoeten, zien we nog wel."

De zussen zijn allebei geboren in Duitsland. Omdat hun moeder niet voor ze kon zorgen, werden ze naar pleeggezinnen gebracht. Ze wisten van elkaars bestaan, maar hadden geen contact met elkaar. Toen Inge als baby bij haar pleeggezin kwam, kreeg ze een andere naam. Haar moeder mocht namelijk niet weten waar Inge woonde.

In het begin van haar tienerjaren kwam haar moeder er toch achter. Tegen haar zin in werd Inge weggehaald bij het pleeggezin en moest weer bij haar moeder wonen. “Dat is de grootste fout die ze konden maken. Onze moeder was wel een moeder, maar geen goede”, zegt Inge. “Ze had inmiddels nog zes dochters en vier zoons gekregen met een andere man. Ik moest stoppen met school en voor hen zorgen.”

Tijdens een avondje stappen in de discotheek leerde Inge haar huidige man kennen. Toen ze 18 jaar was besloot ze naar Nederland te komen. “Het was een grote stap, want ik kende Nederland helemaal niet. Maar in Duitsland wilde ik ook niet blijven.”

Ondanks haar slechte jeugd, heeft Inge inmiddels in Brabant een fijn leven met haar man en drie kinderen. Maar toen ze in maart 2019 een berichtje via Facebook kreeg van haar zus, stond haar leven op zijn kop. “Ik had haar nog nooit gezien en gesproken, maar ik wist wel meteen wie ze was. Ik was heel terughoudend, omdat ik was bang was dat ze op mijn moeder leek.”

In het begin verliep het contact stroef. Zus Imke had hun moeder nog nooit gezien en geloofde de slechte verhalen niet. “Pas toen mijn zus ook contact kreeg met de jongere broers en zussen en ervaarde hoe de rest van de familie was, geloofde ze het verhaal over onze moeder”, legt de Osse uit.

Sinds dat moment is het contact beter en kwamen er plannen om elkaar te ontmoeten. "Van mij hoefde het eerst allemaal niet. Maar ik heb nu geen seconde spijt van onze ontmoeting." Na een paar uur vertrokken Imke en haar man weer richting Duitsland. “Tijdens het afscheid had ik echt buikpijn. Die tijd is veel te kort om 47 jaar in te halen”, zegt Inge met een zucht.

De vrouwen hebben afgesproken om elkaar snel weer te zien. Dan willen ze hun verleden en dat van hun moeder samen verder uitpluizen.