Stan woont samen met 46 andere Oekraïense jongeren in een oud schoolpand in Mierlo, dat ze zelf ‘logeerhuis’ noemen. Allemaal zijn ze zonder hun ouders naar Nederland gekomen toen de oorlog begin dit jaar uitbrak.

“Ik werd om vijf uur ’s nachts wakker van een soort aardbeving”, vertelt Stan. “De zon kwam net op en toen ik uit m’n raam keek zag ik de donkerste rook die je je kunt voorstellen.” Het besef dat hij niet langer veilig was in zijn thuisland was er snel en hij bedacht om samen met zijn vriendin te vluchten. “Mijn ouders vonden het eerst geen goed idee en vroegen wat ik op mijn leeftijd in het buitenland zou moeten doen. Maar uiteindelijk begrepen ze dat het beter was voor ons om te vertrekken.”

Zijn ouders en broer bleven in Oekraïne. “Ons huis hebben ze zelf gebouwd en ze willen daarom niet weg.” Stans oudere broer zit in het leger. Over hem maakt hij zich nog het meest zorgen. “Hij doet alsof er niks aan de hand is en zegt dat ze ervoor gaan zorgen dat ze de strijd gaan winnen. Maar ik kan me niet voorstellen dat alles goed gaat", zegt Stan vol onbegrip. "Hij zit in de gevechtslinies, daar waar het hardst gevochten wordt."

Stan laat de gezamenlijke woonkamer zien. Daar spelen de jongeren spelletjes en gaan ze ook samen aan het kerstdiner. “Met allemaal lekkere Oekraïense gerechten”, zegt Stan enthousiast. Het doet hem denken aan de kerst met zijn ouders. “We vierden het altijd met mijn opa, oma, nichtjes en neefjes. Dan aten we heel veel en kletsten we tot diep in de nacht.”

Op dit soort dagen mist hij zijn familie het meest. Toch probeert hij er samen met de andere jongeren het beste van te maken. “Het is verdrietig dat ik het niet kan vieren zoals vroeger, maar we zijn hier in huis allemaal vrienden en proberen toch een familiegevoel te creëren. En tot die tijd kan ik alleen maar hopen dat we ooit weer bij elkaar komen en samen kerstmis kunnen vieren.”