In de schulden en onder bewind. Een situatie waarin Monique is ‘gebracht’ door het stuklopen van een relatie. “Ik bleef zitten met rode cijfers op de bankrekening.“ Er volgden veel rechtszaken, en hoewel ze probeerde te blijven knokken, raakte ze in een depressie.

Het is woensdagmiddag als we de foto van haar koelkast maken. Precies de dag waarop zo'n beetje al het eten op is en de situatie nijpend wordt.

“Iedere woensdag krijg ik mijn geld, 70 euro in de week, daar moet ik alles van doen", vertelt ze. "Aan het eind van de week zit ik soms zo omhoog, dan kijk ik mijn zus lief aan. Of ik misschien een tientje mag lenen, omdat ik niks meer heb en echt niet weet wat we moeten eten. Ik stort het de volgende dag altijd meteen naar haar terug, zodra ik mijn geld heb.”

Haar boodschappen doet Monique bij een sociale supermarkt, waar ze alles goedkoper kan krijgen. Voor het kiezen heeft ze het niet altijd. “Dan heb ik bijvoorbeeld een paprika nodig en dan zijn er alleen nog maar zachte, die er niet zo goed uitzien.” Ook iets lekkers voor haar zoontje schiet er regelmatig bij in. “Ik moet dat vaak laten liggen omdat ik zuinig moet zijn, volgende keer beter.”

Eieren zijn al helemaal niet te betalen. “Ik heb een buurman die altijd veel eieren heeft en hij vult mijn lege doosje weer aan. Maar zoveel eieren eten we niet, hoor.” Ook de moeder van Monique springt wel eens bij. “Soms moet dat, hoe koppig ik ook ben en dingen zelf wil fiksen.”

Monique lacht om de vraag of de koelkast open kan voor de foto. “Er liggen nog flessen drank in, die zijn overgebleven na de vakantie. Ik heb het voor elkaar gekregen om voor niets een weekje weg te kunnen. Van mijn vakantiegeld kon ik iets extra's kopen.”

Monique is aan het opkrabbelen na een paar moeilijke jaren. Ze heeft weer een eigen stekje met haar zoontje. En ze hoopt dat haar wekelijkse budget binnenkort met 20 euro omhoog kan. “Ik heb zelfs kunnen sparen, maar het blijft moeilijk. Mijn wasmachine is kapot gegaan, gelukkig heb ik heel goedkoop een andere op de kop kunnen tikken.”

Kleding gaat vooral naar haar zoontje. “Ik heb al drie jaar niets voor mezelf gekocht", bekent ze.

De Helmondse maakt zich flinke zorgen over de oplopende prijzen voor voedsel. “Ook de sociale supermarkt is duurder geworden. Meestal kan ik een volle tas boodschappen halen voor dertig euro. Nu heb ik veel minder boodschappen voor hetzelfde geld. Je merkt het echt.”

Ook de stijgende prijs voor gas kan een probleem worden. Ze probeert haar stroomkosten in toom te houden. “Ik heb een stekker voor de koelkast en de tv, en dat is het.”

Wil je ook je verhaal vertellen over je koelkast, nu alles steeds duurder wordt? Mail ons dan.