Griep en vast in de sneeuw: frietbakkers Franky en Coen terug uit Oekraïne
Ingestorte bruggen en het geluid van explosies in de verre achtergrond, de filmpjes die de frietbakkers bij thuiskomst laten zien zijn indrukwekkend. Ook in kersttijd deelden de twee weer zo’n 9.500 frietjes en 7.500 snacks uit aan oorlogsslachtoffers.
"Een oude mevrouw vertelde me huilend dat ze haar huis kwijt was."
“De verschrikkelijke aanvallen van Rusland zorgen ervoor dat veel Oekraïners leven in een hel! We hebben gezien dat veel mensen daardoor ook echt honger hebben", weet Franky van Hintum uit Helmond. “Een oude vrouw vertelde me huilend dat ze haar huis kwijt was.”
Het was de negende keer dat het duo richting Oekraïne ging met hun mobiele frietkar. Een aantal reizen bleven ze aan de Pools-Oekraïense grens, vier keer gingen ze het oorlogsland ook echt in. Zo ook nu: op 18 december kwamen ze aan in de westelijke stad Lviv, om vervolgens door te reizen naar onder andere Bucha en de regio Charkov.
"Alleen en heel ver van huis."
De 54-jarige frietbakker heeft dagen met griep in bed gelegen en kon daardoor niet bakken “Het was verschrikkelijk. Ik voelde me heel alleen en ver van huis”, zegt Franky, nog licht hoestend aan de telefoon. “Gelukkig heeft Coen de zaak gered en samen met vrijwilligers de kraam draaiende weten te houden.”
De sneeuw maakte de reis extra moeilijk. Het frietduo stond meerdere keren vast met hun zware aanhanger. Ook toen ze onderweg waren naar een kindertehuis. “De wegen waren onbegaanbaar”, vertelt Coen van Oosten (50) uit Waspik. “Even dacht ik dat we het niet gingen redden. Omwonenden hebben ons met sleepwagens uit de sneeuw getrokken.”
De twee zitten vol verhalen na hun reis. Ze zijn net een paar dagen thuis. “Bij een militair ziekenhuis hebben we honderden Franse worsten, snoep en andere lekkernijen uitgedeeld. Ook hebben we 2500 cadeaus weggegeven.”
"Duimpjes die omhoog gaan zijn verslavend".
Ondanks alles kijkt het goudgele tweetal meer dan tevreden terug op hun avontuur, vooral door de reacties die ze kregen van vluchtelingen. Franky: “Dat is iets wat we in ons normale leven nooit kunnen voelen. De glimlach als we mensen een snack of een cadeautje geven, dat is onbeschrijfelijk.”
De twee gaan nu eerst een paar dagen uitrusten, voor ze hun volgende reis gaan plannen. “We willen sowieso weer terug”, zegt Coen vastberaden. Dat is op zijn vroegst in februari. “Het is nooit klaar. De duimpjes die omhoog gaan zijn verslavend.”
Deze vlog maakte Coen van zijn reis:
