Met twaalf weken zwangerschap hebben ze de babykamer al klaar. Een knuffel op de vensterbank, mooie spiegels boven het bedje en uiteindelijk een rek met gestreken babykleertjes. Het stel uit Someren ervaart het als een zorgeloze zwangerschap. Samen vieren ze het nieuwe leven, met een gender reveal party en een babyshower. Ze zijn er klaar voor.

Met 35 weken krijgt Anouk een groei-echo. Twee weken eerder heeft ze het hartje nog gehoord. Zelf heeft ze die dag twijfels, het gevoel dat ze de baby minder voelt. Bij de verloskundige wordt ze vooraf nog gerust gesteld; het zit vast goed.

Maar zodra de vrouw het echoapparaat op haar buik plaatst, merkt Anouk dat het mis is. “De baby is al groot, je zou het hartje snel moeten horen maar dat gebeurde niet. Echt, je leven stort in.”

In het ziekenhuis wordt de nachtmerrie bevestigd. Anouk moet binnen 48 uur bevallen. Hoe het komt dat hun dochter met 35 weken is overleden, is nog niet duidelijk. Op echo’s is niets te zien.

“We zagen het pas toen ze ter wereld kwam.” De navelstreng van het meisje blijkt zes keer strak om haar beentje te zijn gedraaid. “Daar kon echt niks meer doorheen. Ze was gezond, helemaal af, maar ze heeft niet eens een kans gehad.”

Anouk twijfelt aan zichzelf. “Wat heb ik fout gedaan? Heb ik teveel koffie gedronken, te veel gesport? We hebben twee keer gevlogen, je vraagt je alles af. Maar volgens de verloskundige konden we er niets aan doen.”

Het jonge stel moet vanaf dat moment beetje bij beetje afscheid nemen van hun dochter. Ze wassen het meisje, kleden haar aan, houden haar vast en maken zoveel mogelijk herinneringen. Ook de uitvaart wordt geregeld. "Ik zag er zo tegenop, je bent nooit klaar voor zo'n dag. Maar het was heel mooi, we hebben alles eruit gehaald wat mogelijk was."

Als we Anouk spreken, is de uitvaart bijna drie weken geleden. Anouk haar broer en zijn vriendin zijn nét bevallen van een meisje. Een meisje waarvan ze dachten dat ze samen met Mylou op zou groeien. “Ik gun het ze zo, ben heel blij voor ze. Maar de eerste foto’s zien, was confronterend. Ik zat ooit op een roze wolk, maar die is nu pikzwart.”

Toch wil ze niet dat mensen haar ontzien als het aankomt op baby’s en zwangerschappen. “Praat er gewoon over, ik wil het allemaal weten en wil niet worden afgezonderd. Ik snap dat ze me willen sparen maar ik moet het onder ogen zien.”

Ze merkt dat de verwerking nu pas begint, in haar hoofd gaat het de hele dag ‘op en af’. De wereld draait door maar die van haar staat stil.

Ondertussen heeft ze de babykamer gelaten zoals die is. De kinderwens blijft. “Maar niets kan Mylou vervangen, ze is ons meisje waar we heel trots op zijn.”

*Anouk en Hans willen uit privacyoverweging niet met achternaam genoemd worden. Deze is wel bij de redactie bekend.