Oosterveer vindt het helemaal niet erg om het over zijn beperking te hebben. Bij de verjaardag van een honderdjarige wil hij zelf een speldje opspelden. “Dat wordt natuurlijk lastig voor mij. We gaan het gewoon proberen. Mag dat?” Als het fout gaat, hoor ik het wel.”

Een dienstauto met chauffeur heeft hij niet. Fietsen kan hij ook niet. Medewerkers van de gemeente Waalre moeten hem naar afspraken brengen. Dat is soms even plannen. “Je bent op een gegeven moment afhankelijk. Dat geldt voor iedereen die blind, slechtziend of doof is. Of in een rolstoel zit. Je moet daar allemaal doorheen. We herkennen ook allemaal dezelfde problemen. Je bent afhankelijk en dat wil je niet altijd zeggen, maar je bent het wel.”

Oosterveer weet heel goed hoe het is om onafhankelijk te zijn. Hij heeft kunnen zien. “Ik heb heel veel gesport, hockey, tennis. Dat is niet meer zo.”

In 2018 werd hij ziek. “Ik werd wakker en ik kon plots heel weinig zien. Ik dacht dat het donker was terwijl het al licht was. In 2020 kreeg ik nog een oogziekte erbij en hield ik nog 8 procent gezichtsvermogen over. Ze weten de oorzaak nog steeds niet. Dat zijn ze nog steeds aan het onderzoeken. Het blijft zeker zo. Het wordt alleen slechter, niet beter.”

Zijn leven stond op zijn kop. Hij was destijds nog wethouder van Eindhoven. Zes maanden zat hij thuis. Bij het boodschappen doen kwam hij met iets heel anders terug dan de paprikachips die hij wilde kopen. “Je bent je vrijheid kwijt. Soms is dat lastig. Ik heb keihard gewerkt om terug te komen. Ik heb laten zien dat het kan.”

Oosterveer werd 1 december de nieuwe burgemeester van Waalre. “Dat ik nu burgemeester ben is natuurlijk een zelfbevestiging dat je er bestuurlijk echt nog toe doet.”

In het gemeentehuis laat hij zien wat er zoal is aangepast. Spullen zoals prullenbakken en printers zijn aan de kant gezet zodat hij makkelijk met zijn blindengeleidestok door het pand kan lopen. Mailtjes en stukken voorlezen doet een programma in zijn computer. Oosterveer laat zijn eigen koffiezetapparaat in zijn de kamer zien. Niet uit luxe, maar uit noodzaak: hij kon het apparaat met touchscreen niet lezen.

Oosterveer ging zich focussen op het gehoor. “Van mijn beperking heb ik mijn kracht gemaakt. Met mijn ogen zie ik minder, maar ik hoor veel meer. Ik hoor oprechte interesse in een vraag. Of emotie.”

Zo staat hij dichter bij de inwoners. “‘Goh, wat luistert u goed’, zeggen inwoners. Dat is ook zo. Ik moet ook veel beter luisteren omdat ik een mening moet vormen op basis van wat mensen zeggen en niet op wat ik zie. Inwoners voelen zich echt wel gehoord omdat je oprecht aan het luisteren ben.”