Hun leraar, Martijn Holsappel, staat er in de klas vaak bij stil: “Bij veel kinderen staat overdag de hele dag de tv aan, met alle beelden die constant op Turkse en Syrische zenders worden uitgezonden”, zegt hij.

Op zijn digibord heeft Holsappel een nieuwspagina openstaan over de hulpactie voor het rampgebied. “Ik wil het met jullie hebben over de cijfers. Want die gaan flink omhoog”, wijst hij de lucht in. “Er zijn steeds meer slachtoffers die onder het puin vandaan worden gehaald, die het helaas niet hebben overleefd.”

Holsappel schuwt de harde werkelijkheid niet voor zijn leerlingen. “Als je in groep acht zit, mag je op de hoogte worden gebracht van hoe het zit", zegt hij. "Als wij een aangepast verhaal gaan vertellen, gaan kinderen er een eigen verhaal van maken. Dus vertel ik hoe het zit, inclusief slachtoffers.”

Als ‘Meneer Martijn’ is Holsappel een bekend gezicht op social media. Een kleine honderdduizend Tiktokkers volgen zijn meestal vrolijke filmpjes. Maar afgelopen week was het een keer serieus. Drie leerlingen in de klas vertelden wat hun familie had meegemaakt. En op het eind deed meneer Martijn samen met zijn leerlingen een oproep om te doneren op Giro 555.

Terwijl hun klasgenoten rekenen, gaan Yagmur (13), Ersan (12) en Rabia (11) in de klas apart zitten. “Mijn oma is net op tijd gevlucht naar een ander gebied”, zegt Yagmur. “Het appartement trilde heel erg. Ze waren bang.”

Ook Ersan heeft familie in het rampgebied. “Ze werden ’s nachts wakker en voelden het appartement trillen. Ze zijn nu veilig in het dorp waar mijn opa en oma wonen.”

Hun dierbaren kwamen relatief goed weg. Maar de familie van Rabia is zwaar getroffen. Hun huis is ingestort en ze leven nu in hun auto. “En ze hebben een baby die nog maar een paar maanden oud is.”

De kinderen proberen te helpen waar ze kunnen. “Ik heb met mijn ouders geld gestuurd”, zegt Yagmur. Ersan: “Ik vind het wel goed dat ze helpen. Maar er moet ook hulp aan Syrië gegeven worden, want daar is naast de aardbeving ook nog oorlog.”

De beelden van de ramp hakken erin. Met Rabia gaat het een beetje slecht, zegt ze zacht. De gruwelijke beelden komen op tv en ze staan op haar netvlies: “Je kunt het bloed allemaal gewoon zien. Dat bij een baby een hand eraf is gesneden.” Haar donkere ogen staan droevig.

Holsappel probeert ervoor te zorgen dat school ook afleiding is: “We blijven hier niet de hele dag in hangen. Natuurlijk check ik hoe iedereen erbij zit. En alles wat verteld moet worden, kan op tafel worden gegooid. Maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven.”