In de hal van de school staan donderdagmiddag voedselkraampjes en er is een tafeltennistoernooi. “Je hoeft niet iets groots te doen”, zegt Wroud Ghuzlan. “Mensen daar zijn zo blij dat je aan ze denkt. Je kunt toch niet alles in een keer opbouwen.”

Mouaz is al sinds zijn elfde op de vlucht. “Jongeren in Syrië hebben de lente van hun leven nooit mee kunnen maken. Ze zijn meteen doorgegaan naar de herfst en de winter", vertelt hij. “Je rent met je familie tussen de gevechten door, van het ene dorp naar de andere stad.”

Mouaz kwam uiteindelijk in Nederland terecht. Zijn oma en tante vluchtten naar Gaziantep in Turkije, een paar kilometer van het epicentrum.

“Mijn moeder kwam heel vroeg mijn kamer binnen op de maandag van de aardbeving. Ze was gewoon wakker geworden en heeft op haar telefoon gekeken. Iets wat ze nooit doet. Toen zag ze het nieuws over de aardbeving.”

Het duurde uren voordat ze zijn oma en tante hadden gevonden. Ze waren hun flat uit gevlucht en zaten in een moskee. Daarna in een tent en nu illegaal in Ankara. De oma van Mouaz kan niet goed slapen. Ze wordt elke nacht wakker. “Ze denkt dat alles staat te schudden,” zegt Mouaz, “terwijl er niets aan de hand is. Ik ben bang dat we dat trauma nooit meer wegkrijgen. We zouden hen graag hierheen willen halen, al is het maar tijdelijk.”

Ook Wroud vluchtte voor de oorlog en vond zes jaar geleden met haar familie een plek in Nederland. Wroud heeft veel achter de rug. Ze verloor haar vader in de oorlog omdat er geen medicijnen meer waren voor zijn ziektes. En ze werd zelf dwars door haar nek geschoten door een sluipschutter. ”Ik weet nog dat ik ineens viel, al het bloed zag en probeerde te praten. Maar er kwam geen geluid uit.”

Ook Wroud keek vol afgrijzen op Instagram. Een aardbeving in Turkije. Wat erg. Ze deelde het meteen. “Maar er stond helemaal niets bij over Syrië. Een vriendin van me daar liet me weten dat daar ook een aardbeving was geweest." Enkele studiegenoten van Wroud zijn om het leven gekomen. “Ik heb vijf dagen lopen huilen, hele families zijn overleden.”

Wroud wilde eigenlijk haar koffer pakken en er zo snel mogelijk naartoe. “Maar dat is gevaarlijk. De hulpgoederen bereiken Syrië moeilijk omdat het daar oorlog is.” Wroud voelde zich machteloos. Een oorlog en een aardbeving. Het was te groot voor haar.

Inmiddels staan Wroud en Mouaz in de actiemodus. De aandacht voor de slachtoffers van de aardbeving moet blijven. Moaz vindt dat de aandacht verslapt en daar baalt hij van. “De eerste noodhulp is geweest, nu moeten we naar de tweede fase kijken. Hoe houden we mensen daar na de aardbeving in leven? Want er sterven nu mensen door een brand in hun tent of door de kou. Het is hartverscheurend.”