Hij weet nog precies hoe het gebeurde. "Het was op 9 april 2022, in de ochtend. We werden overvallen door een tank", vertelt Serhii vanuit het ziekenhuisbed. "We probeerden die tank tegen te houden. Een kameraad van mij raakte toen gewond. Ik probeerde hem te helpen. En toen begon die tank weer te schieten." Serhii werd geraakt in zijn been. Nog diezelfde dag werd hij naar het ziekenhuis gebracht.

Serhii was vroeger bouwvakker in Oekraïne. Maar in 2014 sloot hij zich aan bij het leger. Dat was toen Rusland de Krim had ingenomen en daarna in oosten van Oekraïne gevochten werd om de provincies Loehansk en Donetsk. Sindsdien noemt Serhii zich soldaat en vecht hij tegen de Russen. Tot hij gewond raakte.

In het Oekraïense ziekenhuis werd Serhii al geopereerd. Hij kreeg een frame om zijn been dat negen maanden bleef zitten. Maar zijn been werd niet beter, en de botbreuk raakte geïnfecteerd. En dus zocht het Oekraïense ziekenhuis hulp voor hun patiënt. Nederland is een van de landen die Oekraïne wil helpen, ook op medisch gebied. En zo kwam Serhii in Nederland terecht. Bij orthopedisch chirurg Joris de Kort van het Anna Ziekenhuis.

"Hij kwam hier aan zonder kleren", herinnert de chirurg zich. "Die wilde hij ook niet. Hij wilde alleen zijn legeruniform. Want hij wilde zo snel mogelijk weer terug naar het front." De Kort opereerde Serhii twee keer. Het is een bijzondere patiënt voor hem. Oorlogsslachtoffers ziet hij in Nederland niet zo veel. "Als iemand wordt neergeschoten door een tank is dat wel anders dan als iemand van de trap is gevallen ofzo."

En nu is het voor Serhii vooral een kwestie van rustig herstellen. "We weten pas over een paar maanden de resultaten van de behandeling hier", vertelt De Kort. "Maar dat geduld heeft hij niet. En het gaat me ook niet lukken om hem op andere gedachten te brengen."

Terug naar Oekraïne, om daar te vechten voor zijn land en voor zijn mensen, dat is wat Serhii het allerliefste wil. "Ik heb heel erg veel heimwee. Ik zou het liefst nu meteen naar Oekraïne gaan. Daar zijn mijn mensen, mijn leven. Daar ben ik opgegroeid, dat is mijn land." Bang om te vechten is hij niet. "Ik heb al veel van het leven gezien. En ik wil graag dat jonge mensen in Oekraïne ook nog veel van het leven kunnen zien. Daarom ben ik gaan vechten. Ik heb liever dat ik sterf, dan dat iemand van twintig sterft."