Voor het vervoer van mensen in levensgevaar bestaan ook speciale ambulances. Daar zijn er zes van in Nederland. Het is een flinke vrachtwagen. Met een stevige brancard, waaronder alle belangrijke apparatuur goed bevestigd kan worden. Maar als dokters in Zuidoost-Brabant deze ambulance nodig hebben, moet hij wel uit Maastricht komen.

“Een hele zieke patient die in een ander ziekenhuis behandeld moet worden, moet binnen twee uur daar aankomen”, zegt intensivist Crétien Jacobs van het Elkerliek Ziekenhuis in Helmond, kartrekker van het project. “Maar als je heel lang op de speciale ambulance moet wachten, dan ben je te laat. En dan moet het vervoer in een gewone ambulance.” Volgens Jacobs komen transporten met heel kritieke patienten een tot twee keer in de week voor in zijn regio.

Tijdens de coronacrisis reden de speciale ambulances, MICU’s, dag en nacht. En dus moesten hele kritieke patiënten ook in gewone ambulances naar een IC in een uithoek van het land gebracht worden. “Toen dachten we, dit kan zo niet bestaan”, zegt Jacobs. Dokters die mee moesten op de ambulance kregen te maken met apparatuur die ze niet zo goed kenden. Ze moesten op veel dingen tegelijkertijd letten. “Je zat toch onzekerder in die situatie omdat je niet altijd het overzicht had van alles wat er met de patiënt gebeurde.”

Jacobs benadrukt dat het transport altijd veilig is geweest. “Maar hier maken we het absoluut veiliger mee en we kunnen meer goede kwaliteit leveren tijdens het transport. Risico’s zijn er altijd. Het zijn vaak patiënten die instabiel zijn. Ze hebben problemen met ademhaling of met de bloedsomloop. Dat moet allemaal ondersteund worden. Dus je moet voortdurend naar de monitoren kijken, pompjes bijsturen en beademing bijsturen.” Volgens Jacobs moet de winst die een hele zieke patiënt kan boeken altijd afgewogen worden tegen de risico’s van een rit in de ambulance.

De ambulance beschikt nu over nieuwe, meer overzichtelijke apparatuur die beter is voor de patiënt. De dokter kan beter alles in de gaten houden. Alles staat vastgeschroefd in de ambulance zodat er niets meer kan rondvliegen. In plaats van één infuuspomp, kunnen er nu drie mee. “Ik ga nu echt met een geruster hart mee op een transport”, zegt Jacobs.

De vier ziekenhuizen werkten voor het project samen met de GGD. Volgens Jacobs zijn er meer ziekenhuizen die nu middelen hebben om een kritiek transport met een gewone ambulance te doen, maar zeker niet alle ziekenhuizen zijn al voorzien. “Ik hoop dat de rest van het land nu ook een systeem gaat krijgen dat net zo veilig is als hier.”