In Nederland hebben zo'n 200.000 mensen de diagnose borderline. Dat is een persoonlijkheidsstoornis die vaak pas als je volwassen bent tot uiting komt, rond je 25e. Mensen met de diagnose hebben vooral last instabiliteit en kunnen plotseling van stemming, relatie, zelfbeeld en gedrag wisselen.

Al jong krijgt Sherany die diagnose. Ze heeft dan al een heftige jeugd achter de rug en groeit op in een onveilige omgeving. "Borderline is dus voor mij een manier om met trauma om te gaan", legt ze uit. Door de stoornis heeft ze namelijk veel moeite met het vertrouwen van mensen in een relatie. "Dan saboteer ik mezelf eigenlijk", vertelt ze. "Mijn borderline gaat ervan uit dat mensen niet het beste met me voor hebben."

In sommige opzichten lijkt haar ziektebeeld op de kenmerken van de stoornis, maar in veel opzichten ook niet. "Mensen kennen het soms alleen uit films", legt de Bergse uit. "Dat je altijd heel veel geld uitgeeft, jezelf beschadigt en veel vreemdgaat. Maar ik ben dat niet. Geen borderliner is hetzelfde."

Voor Sherany speelt haar borderline zich bijvoorbeeld vooral in haar hoofd af. "Dat maakt het ook heel eenzaam", legt ze uit. Bepaalde geuren, liedjes of mensen kunnen dan herinneringen opwekken aan vervelende situaties van vroeger. Dan raakt ze in paniek, krijgt ze herbelevingen of nachtmerries. Of dan wordt haar wantrouwen opeens heel erg getriggerd, richting haar man. "Soms moet ik hem wel tien keer per dag vragen of hij me nog wel knap vindt. Ik snap ook wel dat hij daar soms gek van wordt, maar ik kies er echt niet voor."

En dat is een van de grootste misvattingen: dat haar gedrag een keuze zou zijn. "Of dat mensen denken te weten wat het is, zonder dat ze me er ooit naar hebben gevraagd. Dan hoor ik naderhand dat ze denken dat ik niet goed snik ben."

In maart is Sherany daar helemaal klaar mee. Waar ze eerst nog heel selectief is, in wie het wel of niet van haar weet, zet ze dan de spreekwoordelijke voordeur wagenwijd open. In een lange brief aan haar omgeving gaat ze met de billen bloot. Over dat ze onderhand wel klaar is met het horen 'dat je dat niet aan haar merkt' en dat niet iedereen met borderline ook suïcidaal is. Samengevat: dé borderliner bestaat niet.

"Ik hoop gewoon dat mensen zich eens wat verder in de ander verdiepen", vat ze het doel van de brief samen. "Weg met die vooroordelen: praat eens met diegene. Zo'n vraag kan het verschil maken of iemand denkt dat-ie gek is. Zodat het voelt alsof-ie meedoet, in de 'normale' maatschappij."

Worstel jij zelf met mentale klachten? Neem dan vooral contact op met een hulpverlener.