In hangar 12 maakt een groep paracommando's zich deze woensdag klaar voor hun volgende sprong. Te midden van de 'iets' jongere mannen glundert de 98-jarige Loek Middel. Erg gespannen is de voormalig paracommando van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger niet.

Naast familieleden en vrienden van de Rosmalenaar is ook de landelijke pers uitgerukt voor deze bijzondere sprong. "Ik had dit niet verwacht. Ik dacht ik ga er naartoe, ik spring eruit en dat is het! Maar dat is dus niet zo", zegt Loek. Toch geniet de veteraan stiekem wel van alle ogen die op hem zijn gericht. "De spanning die ik vroeger had, wil ik weer voelen." Nu zal Loek niet alleen springen, maar in een tandem.

Michael Middel kijkt trots hoe zijn opa de laatste instructies krijgt. "Ik ben zenuwachtiger dan mijn opa!" lacht Michael. "Hij heeft altijd gezegd dat-ie dit nog een keer wilde doen. Dat ik dit nog mag meemaken als kleinzoon... Ik ben heel trots!"

Ondertussen is opa Loek omgekleed en trekt Piet Klein, commandant van de Defensie Para School, een bril over diens hoofd. "Deze mag nu nog om uw nek hangen, maar vlak voor het springen kunt u hem opzetten." Opa Middel knikt bevestigend, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Samen lopen ze richting het vliegtuig. 'Even' erin klimmen is geen optie meer, maar met wat hulp lukt het de veteraan om op zijn buik het vliegtuigje in te schuiven.

Een paar kilometer verderop worden de parachutisten op drie kilometer hoogte gedropt. Na een vrije val van maar liefst twee kilometer klapt de parachute open en zweven ze. Het duurt even voordat de parachute van Loek Middel met het blote oog te zien is. Maar dan ineens slaken vrienden op de grond wat kreten: "Daar! Helemaal bovenin! Hij komt de wolk uit." Een paar minuten later zwaait Loek enthousiast naar het gezelschap, terwijl hij enkele meters boven het weiland vliegt.

En dan, 74 jaar na zijn allereerste sprong, staat de 98-jarige krasse knar weer op de grond. Met een brede grijns op zijn gezicht komt Loek op het groepje kijkers af gelopen. "Het was sensatievol! Vooral bij het afwachten van de sprong was spannend. Want hoe gaat het weer voelen? We waren even in de wolken, maar toen we daar uit kwamen zagen we een prachtig uitzicht. Ik heb genoten!"

Kleinzoon Michael hield zijn adem in tijdens de sprong. "Ik stond echt wel eventjes te shaken hier. Het was echt spannend. Maar ik ben vooral heel blij dat hij weer op de grond staat. En enorm trots!" Of Michael zelf op zijn 98ste ook uit een vliegtuig zal springen, weet hij nog niet. "Ik mag hopen dat ik het haal, al heb ik natuurlijk wel de goede genen! Maar ik denk niet dat ik zo dapper ben als mijn opa."